باسمه تعالی

چند روز پیش یک ویدیو کلیپ از یک بریدن درخت نخل دیدم که تا چند روز مرا بهت‌زده کرد. چون از چند جهت میزان بی‌تجربه‌گی و بیدقتی و بی‌مسئولیتی عوامل آن در حدی بود که در سطح دنیا کم‌رقیب است. از اینکه این اتفاق در کجای دنیا و کدام شهر اتفاق افتاده، اطلاع دقیقی ندارم. اما با توجه به حرف‌زدن فارسی در فیلم، احتمالا متعلق به ایران است. در اخبار خبرگزاری‌های ایران هم دقت کردم تا ببینم آیا کسی آنرا گزارش میکند یا نه، ولی در این‌باره چیزی ندیدم. قاعدتا باید افراد و سایتهای زیادی پیدا شود که درباره علت چنین حوادثی به تحلیل و ارائه راه‌حل بپردازند، اما شخصا به چنین مواردی کم برخورد کرده‌ام.

اینکه کسی جان مردم در خیابان را به خطر اندازد، قطعا قابل پیگرد قانونی است و اگر کسی کشته شود، احتمالا باید آنرا قتل عمد حساب کرد. اگر این کار از طرف عوامل شهرداری هم انجام شده باشد، اعتراض جدی را باید به همراه داشته باشد که چرا بدون آموزشهای لازم به این افراد ماموریت میدهند.

اما اگر از زاویه‌ای دیگر به این قضیه نگاه کنیم، مشکل اصلی ایران این است که در سیستم آموزشی‌اش، چنین فنونی درست آموزش داده نمیشود. دانش آموزان ایرانی درباره ارتفاع قله کلیمانجارو و اورست میخوانند و هر کدام شاید بتوانند چندین نوع دایناسور منقرض شده نام ببرند، اما هیچ فن و هنر کارآمدی یاد نمیگیرند. قبلا در همین وبلاگ سعی کرده‌ام که درباره بعضی از این هنرها، مانند فنون گره زدن و یا فن حمل و نقل صحیح بار بحث کنم، به امید اینکه شاید فتح بابی شود. چنین فنونی جا دارد که موضوع درسی مدارس و یا حتی موضوع مسابقات تلویزیونی باشد، تا همه تشویق شوند که آنها را یاد بگیرند.

فن بریدن درخت و اصلاح شاخه‌های آن نیز یکی از فنون لازم برای زندگی است.

باسمه تعالی

بررسی روشهای مختلف فریب مغز یا به اصطلاح illusion این امکان را فراهم می آورد که با کارکرد مغز و سیستم بینایی و محدودیتهای آن آشناتر شویم. اخیرا مجموعه طراحی هایی از یک ژاپنی به نام Kokichi Sugihara  دیدم که برایم بدیع بود. موضوع اصلی کارهای ایشان این است که اشیاء را به شکلی طراحی کند که از یک زاویه دید به شکل خاصی به نظر آیند و تصویر آنها در آینه شکل هندسی دیگری باشد. احتمالا کسی که برای اولین بار چنین شگردهایی را می‌بیند، برای مدت زمانی مبهوت می‌ماند

باسمه تعالی

به همه ما از کودکی لزوم یادگیری علم گوشزد شده است و اگر از هر کدام ما درباره تعریف علم سئوال شود، میتوانیم در این باره انشاء بنویسیم. احتمالاً در دبستان درباره اینکه علم بهتر است یا ثروت نیز انشاء نوشته ایم. در آن انشاءها کسی جرأت نداشت مستقیماً بگوید ثروت بهتر است، اما وقتی درست در متن نوشته شان دقت میشد، آنچه گفته بودند این بود که علم بهتر است چون می‌شود با آن موقعیت اجتماعی بالاتری کسب کرد و ثروت بدست آورد.

بعد از کودکی هم تعاریف مختلفی از علم شنیده ایم. مثلاً حدیث العلم علمان، علم الابدان و علم الادیان زمانی خیلی معروف بود. بعداً معلوم شد که چنین حدیثی را در هیچ کتاب حدیثی نمیشود پیدا کرد. تعاریف زیاد دیگری هم می‌شود در جامعه یافت ولی اینجا قصد ندارم درباره اینکه بهترین تعریف علم چیست بحث کنم. چون واقعاً امید ندارم به درد کسی بخورد. اما چکیده و عصاره آن مفهومی که از علم در دوران معاصر در ذهن مردم است را می‌شود به صورت زیر نشان داد:

باسمه تعالی

حدود دو سال پیش بود که در همین وبلاگ درباره خریدن شرکت ساخت روبوتهای نظامی بوستون دینامیکز توسط گوگل نوشته بودم. گوگل با اینکه در سالهای اخیر پیشرفتهای زیادی در زمینه هوش مصنوعی داشته، پس از دو سال دریافته که این کار چندان امیدبخش نمیتواند باشد و در صدد فروش این شرکت و ترک این زمینه است. درک این مطلب از اول کار هم بسیار ساده بود.

باسمه تعالی

حدود 10 سال است که تصمیم داشتم که فیلم‌های قدیمی خانوادگی VHSرا به فرمت دیجیتال تبدیل کنم. اما به چند دلیل موفق به این کار نشده بودم و در ادامه درباره آن‌ها توضیح خواهم داد. اما بالاخره توانستم این کار را انجام دهم و احتمال دادم که شاید این تجربه به کار خوانندگان محترم این وبلاگ هم بیاید.

باسمه تعالی

یکی از بیماریهایی که در دوران معاصر نام آن بر سر زبانها افتاده است، بیماری اختلال حواس و یا Attention Deficit Disorder است و بسیاری از کودکان دانش آموز را برای بهبود این بیماری درمان میکنند. قبلاً در مقاله دیگری توضیح داده بودم که اساساً چنین بیماریی وجود ندارد و شرکتهای دارویی فقط برای سوء‌استفاده بیشتر چنین نامهایی را اختراع میکنند. اما آنچه که کمتر درباره آن حرف زده میشود، صنعت بزرگ به اسارت کشیدن تمرکز حواس است. اسارت فکری که به غلط حواس پرتی نام گرفته، در بین مردم معاصر بسیار شایعتر از قدیم است و جا دارد که درباره عوامل آن اطلاع رسانی شود و یک بسیج عمومی برای مقابله با آن انجام شود.

باسمه تعالی

امروز مقاله‌ای در سایت مشرق خواندم با عنوان سیا چگونه شبکه‌های اجتماعی را برای جاسوسی از کشورها مدیریت می‌کند. هر چند مطالب این مقاله درست است و از این بابت ایرادی ندارد، اما ذکر چند نکته دیگر در این رابطه را مفید یافتم.

بعضی از سربازان پیاده فرهنگی غرب چنین وانمود میکنند که انگار آمریکا برای خدمت به بشریت، اینترنت را راه اندازی کرده است. در حالی که واضحا قصد آن‌ها در پیشبرد این سیستم و توسعه تکنولوژی های مشابه، مانند تلفن موبایل، توسعه حوزه نفوذ فرهنگی و اشراف اطلاعاتی خود آن‌ها بوده است. آن‌ها تا جایی که دست بالاتر را در استفاده از این سیستمها داشته باشند، آن‌ها را حفظ میکنند و هر زمانی که رقبای جهانی آن‌ها بتوانند استفاده بیشتری از آن‌ها ببرند، چنین خدماتی را تعطیل میکنند.

باسمه تعالی

تصور رایج این است که خون انسان به دلیل مایع بودن، همگون است و هر قطره‌ خونی که از هر جای بدن گرفته شود، با قطرات دیگر برابر است. اخیراً به تحقیقی برخورد کردم که نشان داده بود این فرض صحیح نیست. این تحقیق نشان داده بود که وقتی به سر انگشتی سوزن بزنیم، میزان هموگلوبین و گلبولهای سفید و دیگر مقادیر مانند کلسترل و قند، در هر کدام از قطرات خارج شده با دیگری متفاوت است.

باسمه تعالی

یکی از زمینه‌هایی که قصد دارم انشاء الله در این وبلاگ دنبال کنم، معرفی پدیده‌های طبیعی است که معمولاً از آن‌ها غفلت می‌شود و یا کمتر آدمها با آن برخورد دارند. پدیده ای که قصد دارم در اینجا درباره آن توضیح بدهم آتش است. واضحا همه ما آتش را دیده ایم و این احساس را داریم که از کنش و واکنش‌های این پدیده خبر داریم. اصطلاح آتش زیر خاکستر را هم همه شنیده‌اند و خبر دارند که آتش میتواند برای مدتها زیر خاکستر فعال بماند و وقتی که بادی وزید و شرایط فراهم شد، به دیگر نقاط سرایت کند و باعث آتش سوزی شود. اما آیا میدانید آتش تا چه مدت زیر خاکستر میتواند فعال بماند؟

باسمه تعالی

احتمالاً تا بحال تعداد زیادی از صحنه‌های پرواز با Wingsuit را باید دیده باشید. آنچه که در نگاه اول به نظر آدم می آید، این است که عده‌ای جوان که در اثر مصرف داروهای روانگردان، هیچ ترسی از خطر ندارند، با جان خود بازی میکنند. البته این کار جنبه‌های دیگری هم دارد که قصد دارم در این مقاله درباره آن‌ها تا حد توان توضیح بدهم. وقتی برای پیدا کردن کلمه معادل فارسی این نام جستجو کردم، چیزی نیافتم، لذا از این به بعد آنرا بال‌جامه مینامم.