باسمه تعالی

چند روز پیش ۳۰ نفر از چهره‌های سرشناس طرفدار گلوبالیسم بیانیه‌ای دادند با این عنوان «اروپا در خطر است. برای اروپا بجنگید تا خرابکارها آن را تخریب نکنند.». شبه‌فیلسوف فرانسوی Bernard-Henri Lévy، رمان‌نویس هایی مثل سلمان رشدی و Ian McEwan، مورخی به نام Simon Schama، و برندگان جایزه نوبل Svetlana Alexievitch و Herta Müller و Orhan Pamuk و Elfriede Jelinek، در بین ۳۰ نفری بودند که این بیانیه را صادر کردند.

گلوبالیسم شیطانی باعث شد که بنیان‌های خانواده و متعاقب آن اجتماع، متلاشی شود و همجنس‌بازی عادی شناخته شود. تنها راه بقای جوامع اروپایی، که با بحران توالد و پیر شدن روبرو هستند، استقبال از مهاجران و نیروی کار تازه است. این مهاجرین با خود کولی‌باری از مشکلات اجتماعی و مرض‌های روانی را به همراه می‌آورند.

چنین شرایطی برای مردم عادی قابل تحمل نیست و طبعا ریشه همه این مصائب را سیاست‌های گلوبالیستی میدانند و در صدد ریشه‌کن کردن آن هستند. در حال حاضر در لهستان، بلغارستان، جمهوری چک، اتریش و ایتالیا، مردم به دولت‌های ملی‌گرا رأی داده‌اند. ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، احتمالاً روزهای آخر حکومت خود را میگذراند و طبقه حاکم در این کشور بیش از این حاضر به پرداخت هزینه برای او نیستند. بریتانیا نیز مجبور به خروج از اتحادیه است و احتمالاً پس از خروج دچار تجزیه شود. در مجموع گلوبالیست‌ها خود را در موضع شکست یافته‌اند و در فکر چاره هستند.

باسمه تعالی

وقتی به خبرگزاری‌های ایران نگاه میکنم، خیلی احساس ناامیدی میکنم. چون خبرهای زیادی در دنیا در حال رخ دادن است که هیچکدام در رسانه‌های ایران بازتابی ندارند. در عوض خبرهایی که صددرصد پوچ هستند، مثل امواج زلزله ۹ ریشتری چند بار دور میزنند و همه جا را می‌لرزانند. نکته این است که اخبار واقعی سیاسی در دسترس همه هستند و هرکس که مایل باشد،‌میتواند به راحتی آنها را دنبال کند. اما ظاهرا دیگر رسانه‌های ایرانی چنین خبرهایی را منتشر نمیکند و کسی هم از آنها توقع اخبار واقعی ندارد. ظاهرا بخش عمده‌ای از مردم با اخبار مربوط به سلبریتی‌ها و دعواهای آنها سرگرم هستند.

تعداد خبرهایی که ارزش تحلیل عمیق و مطالعه همه‌جانبه دارند به‌قدری زیاد است که شخصاً فرصت کافی برای نوشتن درباره آن‌ها را ندارم. لذا بطور لیست‌وار بعضی از آن‌ها را مرور میکنم:

باسمه تعالی

زمانی که گلوبالیست‌ها در همه کشورهای غربی تسلط داشتند، بعضی گلوبالیست‌های داخلی آمریکای اوباما را کدخدا می‌نامیدند و چنین ادعا میکردند که هیچ راهی جز رفتن زیر چتر گلوبالیسم و سرسپردگی به شیطان وجود ندارد. وقتی که هیلاری کلینتون در انتخابات ریاست‌جمهوری شکست خورد، آن‌ها امید داشتند که هرچه زودتر ترامپ ترور و یا رد صلاحیت شود؛ و این را بوضوح در صحبتهای رسمی مقامات دولتی میشد یافت. البته این امید باطلی بود و علاوه براینکه ملی‌گراهای آمریکایی تلاش میکنند خودشان را از چنگ گلوبالیسم رها کنند، تمام سعی خود را براین متمرکز کرده‌اند که آن را ریشه‌کن کنند. چون در تاریخ حدوداً ۲۵۰ ساله خود بارها امتحان کرده‌‌اند که هربار از آن‌ها غافل شده‌اند، به تدریج در سیستم نفوذ کرده و ریشه دوانده‌اند. حالا در اروپا گلوبالیست‌ها عقب‌نشینی ‌های متعددی داشته‌اند و اگر شرایط به همین منوال پیش رود، بزودی اثری از آن‌ها باقی نخواهد ماند.

باسمه تعالی

در مقاله قبلی درباره تلاش آمریکا برای تضعیف اقتصادی کشورهای اروپایی و ایجاد بحران‌های احتماعی در این قاره، بحث کرده بودم. آنچه گفته شد حاصل دسترسی به اسرار پشت پرده نیست. همه چیز روباز انجام می‌شود و اسرار مگویی در کار نیست. بر خلاف تصور عموم، در عصر کنونی برای دانستن نیات و برنامه‌های قدرتهای بزرگ دنیا، احتیاجی به عملیات جاسوسی و شنود و نفوذ در آن‌ها نیست. بلکه کافی است که کسی حوصله خواندن اسناد و مدارک و گزارش‌ها و تحلیل‌های اتاق‌های فکر، که از طریق اینترنت هم قابل دسترسی است، داشته باشد.

شاهد این ادعا گزارش سال ۲۰۱۲ واحد آموزش و دکترین ارتش آمریکا است که با نام Operational Environments to 2028: The Strategic Environment for Unified Land Operations منتشر شده بود. این گزارش نقشه راه ارتش تا سال ۲۰۲۸ را ترسیم کرده است. هرچند خواندن این گزارش صد صفحه‌ای قابل توصیه است، اما بطور مختصر چند نکته از آن را در اینجا خواهم آورد:

باسمه تعالی

آنچه در پس تلاش برای استقلال کردستان و رفراندوم هفته گذشته آن می‌گذرد، بر همه روشن است. اگر هم کسی از ماوقع بی‌اطلاع باشد، با دیدن عکس‌های پرچم‌های به اهتزاز درآمده اسرائیل در خیابان‌های کردستان عراق، میتواند پی ببرد که این جریان منافع چه کسانی را تأمین میکند. اما تقریباً همزمان با رفراندوم کردستان، رفراندوم دیگری در کاتالونیای اسپانیا برگزار شد که مخالفت دولت مرکزی اسپانیا را به همراه داشت و درگیری‌هایی نیز بین پلیس و مردم پیش آمد. واضح است که چنین جریان‌های اجتماعی بدون کمک خارجی و دست‌های پیدا و پنهان سازمان‌های اطلاعاتی مطرح دنیا، عملی نیست.

سئوالی که باید جواب آن را پیدا کرد این است که چه کسی میخواهد اروپا را به هم بریزد و دلیل آن چیست؟

باسمه تعالی

خبر مهم ۳ روز گذشته که در رسانه‌های ایرانی چندان بازتاب نداشت این بود که ۲۷ رهبر کشورهای اروپایی در ۶۰امین سالگرد تشکیل اتحادیه اروپا به دیدار پاپ در واتیکان رفته بودند. این رهبران حدود یک ساعت در جلسه منتظر مینشینند تا پاپ وارد شود، و هنگام ورود پاپ می‌ایستند تا هنگامی که پاپ مانند شاهنشاهان بر تخت خود جلوس کند. شاید چنین خبری برای جوانترها چندان تعجب‌برانگیز نباشد. اما برای کسانی که پا به سن گذاشته‌اند و دوران اواسط قرن بیستم را به یاد دارند، این خبر عادی نیست. آن زمان مذهب کاملاً از صحنه سیاسی حذف شده بود و سکولاریسم و لائیسم در همه کشورها، حتی کشورهای غیر کمونیست، حرف اول را میزد. دیدار مقامات سیاسی با رهبران مذهبی هم بسیار محدود بود و اگر هم چنین اتفاقی رخ میداد، با دادن مبلغ مختصری صدقه تمام میشد. از عجایب روزگار این است که در طی چند ده سال چنان ورق برگشته است که ۲۷ رهبر اروپایی، از جمله صدراعظم آلمان و رئیس‌جمهور فرانسه، باید یک ساعت منتظر بنشینند و هنگام ورود پاپ بایستند تا ایشان نزول اجلال کنند. این به این معنی است که اتحادیه صلیبی اروپا، یا همان ظهور مجدد امپراطوری روم تحت فرمان کلیسا، که همیشه منتظر آن بودیم، در حال شکل‌گیری است.