باسمه تعالی

قبلاً در مقالات متعددی درباره احتمال وقوع یک بحران مالی فراگیر در دنیا نوشته بودم.[1,2] اخبار جدیدی حاکی از این هستند که این احتمال روز به روز بیشتر میشود. بانک گلدمن ساکس از شدت گرفتن این بحران در ماه اکتبر خبر میدهد.[3]

ظاهراً یکی از بزرگترین بانکهای آمریکا در حال ورشکستگی است، و هنوز نام این بانک افشا نشده است. به همین دلیل بانک فدرال رزرو نیویورک در حال تزریق ۷۵ میلیارد دلار در روز به سیستم بانکی، برای جلوگیری از این اتفاق است.[4] در کل حدود ۱۵۰۰ میلیارد دلار برای جلوگیری از ورشکستگی بانکها، یا بقول معروف Bailout، هزینه میشود. در بحران مالی سال ۲۰۰۸ کل رقم bailout حدود ۷۰۰ میلیارد دلار بود. این در‌واقع پولی است که از جیب مردم آمریکا برای ادامه کار بانکها در حال هزینه شدن است.

باسمه تعالی

در خبرها دیدم که رئیس امور بین الملل و دیپلماسی دفاعی ستادکل نیروهای مسلح از برگزاری رزمایش دریایی مشترک ایران، چین و روسیه در دریای عمان و شمال اقیانوس هند در آینده نزدیک خبر داد.[1,2]

در این رابطه چند نکته را میتوانم عرض کنم:

باسمه تعالی

حملات روز شنبه به تأسیسات نفتی آرامکو در بقیق و خریص منجر به توقف نیمی از صادرات نفت عربستان شد. علیرغم اینکه انصارالله یمن مسئولیت این حمله را به عهده گرفت، سؤالهای بسیاری بیجواب باقی‌مانده است.

سؤالهای بیجواب

اولین سؤال بیجواب این است که همانطور که در عکس‌های منتشر شده دیده میشود، ۴ عدد از تانکرهای بزرگ، همه دقیقاً در یک ارتفاع، و زیر خط ارتفاع مواد نفتی در مخزن‌ها، هدف قرار گرفته‌اند. چنین دقتی در هدف‌گیری با پهپاد، که همه صددرصد همسان عمل کنند، تابه‌حال سابقه نداشته است. همین مطلب باعث شده که عده‌ای از کارشناسان نظامی انفجارهای رخ داده را به کار گذاشتن دستی مین Limpet نسبت بدهند. اگر یکی از پهپادها بطور اتفاقی بالاتر از خط ارتفاع مایع در مخزن میخورد، باعث انفجار کل مخزن و خرابی عظیم‌تری میشد.

باسمه تعالی

در صحنه سیاسی دنیا از زبان سمبلیزم استفاده‌های فراوان میشود. بعضی مواقع ظاهر اخبار طوری تنظیم میشود که مطابق سلیقه عوام‌الناس باشد، اما با زبان سمبلیزم اصل مطلب را برای اهل فهم بیان میکنند.

آشنایی با زبان سمبلیزم، و همچنین آگاهی از پیچیدگی و ذکاوت آدمهایی که در صحنه سیاسی جهان نقش بازی میکنند، به ما کمک میکند که گول عملیات‌های روانی و بازی‌های سیاسی را نخوریم.

در ویدیو کلیپ ذیل، در ۱۱ دقیقه، سعی کرده‌ام با چند مثال، این مطلب را نشان دهم. امید است که گفتن این مطالب به کم‌رنگ شدن عوامی‌گری در جامعه منجر شود.

باسمه تعالی

یکی از تکنیکهای معروف گلوبالیست‌ها این است که وقتی درباره شگردهای آن‌ها برای کنترل اذهان مردم افشاگری میشود، با کمک گرفتن از تحقیقات به اصطلاح علمی و مقالات دانشگاهی، سعی در کم اهمیت جلوه دادن موضوع و انحراف اذهان مردم میکنند. نمونه‌ای از بکارگیری این شگرد، تحقیق اخیر دانشگاه هاروارد، درباره تأثیر فلوراید در آب روی هوش کودکان ۳ -۴ ساله است.[1,2] این تحقیق چنین نشان داده که مادرانی که در زمان بارداری آب دارای فلوراید می‌نوشند، هوش کودکان آن‌ها در مقایسه با بقیه، به مقدار خیلی کمی تقلیل می‌یابد.

هرچند نتیجه تحقیق غلط نیست، اما تبلیع روی آن، ذهن مردم را از این حقیقت منحرف میکند که اولاً تأثیر فلوراید فقط روی کودکان نیست، و دوماً مقدار آن کم نیست، و سوماً اضافه کردن فلوراید به آب فقط برای مسخ کردن مردم و گرفتن توان اعتراض از آن‌ها است.

باسمه تعالی

این رشته توئیت روایت دیگری از توفان Dorian و جنگ مهندسی GeoEngineering که روی آن صورت گرفته، تعریف میکند.[1] در یک طرف این تقابل کل جبهه گلوبالیسم، از جمله چین و گلوبالیست‌های داخلی آمریکا، و در طرف دیگر ملی‌گرایان آمریکا بودند.

باسمه تعالی

چندی پیش که مقاله‌ای با عنوان «واگذاری ابتکار مذاکرات به گلوبالیست‌ها» نوشته بودم، یکی از کانالها چنین نوشته بود که «حمایت کانال مشکوک زادالمسافر از دیدار ترامپ وروحانی.... سایت این کانال توسط سربازان گمنام امام زمان عج فیلتر شده»

شخصاً هیچ‌گاه از دیدار ترامپ و فریدون حمایت نکرده‌ام، و بعید میدانم خود ترامپ هم مایل به چنین کاری باشد. چون وابستگی‌های فریدون برای همه خیلی روشن است، و او کسی نیست که ملی‌گرایان آمریکا بتوانند روی همکاری بلند مدت با او حساب کنند. خود ترامپ هم تمایل خود برای دیدار با آقای خامنه‌ای و مذاکره با او را اعلام کرده است. حرفم در آن مقاله این بود که اگر قرار است مذاکره‌ای انجام شود، بهتر است بین آقای خامنه‌ای و ترامپ، و بصورت علنی و شفاف، باشد. مذاکره از طریق دولتهای گلوبالیستی، مثل فرانسه، چیزی نیست جز قبول ولایت آن‌ها بر ایران.

باسمه تعالی

حدود ۴ سال پیش در مقاله‌ای درباره دستکاری در آب و هوا توسط HAARP نوشته بودم که «علیرغم اینکه تلاش برای تاثیرگذاری بر روی آب و هوا، امری واقعی است؛ اما واضحا چنین چیزی نمیتواند به کنترل آب و هوا منجر شود». چون پارامترهای بسیار زیادی در این مسأله دخیل هستند و بشر توان شناسایی و کنترل همه آن‌ها را ندارد.[1]

شواهد زیادی حاکی از این است که در توفان اخیر، به نام Dorian، نیز تلاش شد که از این توفان به عنوان یک سلاح استفاده شود. فردی در توئیتر در این باره مطالب جالب توجهی را جمع‌آوری کرده است.[2]

باسمه تعالی

رسانه‌ها و اتاق‌های فکر زیادی را می‌شود یافت، که خیلی سریع در جواب این سؤال میگویند که «آمریکا مدتی است که بازنده شده و نتیجه تغییر نمیکند». البته همه این رسانه‌ها و اتاق‌های فکر وابسته به گلوبالیسم و جناح چپ آمریکا هستند. متأسفانه در ایران مطالب منتشر شده توسط رسانه‌ها و اتاق‌های فکر جناح چپ بیشتر مورد توجه قرار میگیرد؛ و حتی اکثر تحلیل‌های سیاسی دانشگاهیان و شخصیت‌های مطرح مستقل، متأثر از این مطالب است.

در حالی که باید به علائق سیاسی و وابستگی این رسانه‌ها و اتاق‌های فکر نیز توجه شود. بخش عمده مطالب منتشر شده توسط آن‌ها فقط در حد یک پروپاگاندا است.

آنچه در بین چین و آمریکا در حال رخ دادن است، یک جنگ تمام‌عیار است و هدف نامگذاری «جنگ تجاری» برای آن، فقط کم کردن حساسیت مردم دنیا و نگرانی آنها، و کاهش تنش بین‌المللی است. آمریکا در این مدت با تهدیدهای فراوان چین مقابله کرده و برگهای برنده متعددی را از دست آن‌ها درآورده است. درباره تهدیدهای چین در خاک آمریکا قبلاً طی چند مقاله توضیح داده بودم. اخبار رقابت‌های این دو قدرت در زمینه‌های دیگر، از جمله سلاح‌های مستقر در مدار زمین، کمتر بازتاب دارد.

باسمه تعالی

امروز به خبری برخورد کردم که درباره امضای قرارداد همکاری‌های استراتژیک ۲۵ ساله ایران و چین، در سفر اخیر ظریف به چین بود.[1] این خبر، البته با جزئیات کمتر، در رسانه‌های ایران هم بازتاب داشت.[2]

قبلاً در مقاله دیگری با عنوان «چند خبر درباره استعمار آفریقا توسط چین» درباره روش استعماری چین، توضیح داده بودم. [3] بطور خلاصه روش چین این است که برای یک پروژه وام میدهد، و جزء شرایط آن این است که شرکتهای چینی در قراردادهای توسعه آن پروژه اولویت داشته باشند. یکی از شرایط وام این است که در صورتی که در زمان سررسید وام فرارسید و توان پرداخت وام وجود نداشت، بندر و یا بخشی از سرزمین یا به تملک چین درآید و یا برای طولانی مدت به این کشور اجاره داده شود. از این به بعد وظیفه شرکتهای چینی دخیل در پروژه این است که تمام تلاش خود را بکنند که وام قابل پرداخت نباشد، تا بتوان بنادر و سرزمین را مالک شد.

چین همین نسخه را برای تصرف بندر مومباسا در کنیا و بندر Hambantota سریلانکا، و مناطق متعدد دیگر، با موفقیت بکار گرفت.