باسمه تعالی

کارتون سیمپسون میتواند موضوع یکی از بزرگترین و جدی‌ترین تحقیقات روان‌شناسی دوره معاصر باشد. چون آنچه که در رابطه با این کارتون رخ میدهد، نه براحتی قابل شناخت است و نه قابل حل.

بارها و بارها و بارها درباره غلط بودن ادعاهای مرتبط با این کارتون بحث شده، و شواهد فراوانی در این رابطه ارائه میشود؛ اما بطور دوره‌ای، مثل ویروس آنفلونزا، شایعات مربوط به پیش‌گویی‌های این کارتون mutate میکنند، و موضوع روز میشوند. ظاهراً هر از چند گاهی یک تازه به دوران رسیده‌ای، که برای اولین بار با این شایعات برخورد کرده، آن‌ها را دوباره پخش کرده، و عده‌ای کم‌حافظه با آن به عنوان خبر دست اول برخورد میکنند.

اینکه چرا چنین مسئله‌ای قابل حل نیست، میتواند دستمایه تحقیق روان‌شناسی باشد.

باسمه تعالی

اگر مردم موضوعی را در قبلاً در زندگی روزمره خود ندیده، و لمس نکرده باشند، بعید است که، وقتی همان موضوع به عنوان جوک و لطیفه مطرح شود، خنده آن‌ها را به همراه داشته باشد. وقتی کسی از یک لطیفه لذت میبرد، احتمالاً خودش تجربه دست اولی از موضوع آن دارد. اگر چنین نبود و فرد هیچ ربطی با آن جوک حس نمیکرد، امکان اینکه باعث خنده او شود وجود نداشت.

برای نشان دادن این موضوع چند لطیفه را مثال میزنم:

باسمه تعالی

بررسی روشهای مختلف فریب مغز یا به اصطلاح illusion این امکان را فراهم می آورد که با کارکرد مغز و سیستم بینایی و محدودیتهای آن آشناتر شویم. اخیرا مجموعه طراحی هایی از یک ژاپنی به نام Kokichi Sugihara  دیدم که برایم بدیع بود. موضوع اصلی کارهای ایشان این است که اشیاء را به شکلی طراحی کند که از یک زاویه دید به شکل خاصی به نظر آیند و تصویر آنها در آینه شکل هندسی دیگری باشد. احتمالا کسی که برای اولین بار چنین شگردهایی را می‌بیند، برای مدت زمانی مبهوت می‌ماند

باسمه تعالی

احتمالاً تا بحال تعداد زیادی از صحنه‌های پرواز با Wingsuit را باید دیده باشید. آنچه که در نگاه اول به نظر آدم می آید، این است که عده‌ای جوان که در اثر مصرف داروهای روانگردان، هیچ ترسی از خطر ندارند، با جان خود بازی میکنند. البته این کار جنبه‌های دیگری هم دارد که قصد دارم در این مقاله درباره آن‌ها تا حد توان توضیح بدهم. وقتی برای پیدا کردن کلمه معادل فارسی این نام جستجو کردم، چیزی نیافتم، لذا از این به بعد آنرا بال‌جامه مینامم.

باسمه تعالی

شاید تا بحال آدمهایی را دیده باشید که وقتی یک اشتباه را مرتکب میشوند و به خاطر آن اشتباه خسارت و یا لطمه ای را متحمل میشوند، درس نمیگیرند و بعد همان اشتباه را مکررا تکرار میکنند و هر دفعه که از تکرار کار غلط خود ضربه میخورند، به زمین و زمان و خلقت گیر میدهند و کفر  میگویند. واقعا بعضی ها فکر میکنند اگر اشتباه خود را با سماجت تکرار کنند، بالاخره نظام هستی مجبور میشود خود را منطبق با خواست آنها تطبیق دهد و در برابر حماقت آنها سر فرود آورد. البته نتیجه کار مشخص است و کسی که ضرر میکند آن کسی است که از اشتباهات خود درس نمیگیرد.

این میزان حماقت را در بین حیوانات هم کم میشود پیدا کرد و آنها معمولا وقتی توان درک موقعیت و یادگیری را داشته باشند، دیگر لجبازی نمیکنند و اشتباه خود را تکرار نمیکنند.

چنین رفتار غلطی را فقط در بین آدمها میشود پیدا کرد.

باسمه تعالی

ویدیو کلیپ زیر بچه های مدرسه ای یک روستا و معلم آنها را نشان میدهد که مجبورند برای رفتن به مدرسه از رودخانه ای عبور کنند. اما این رودخانه پلی ندارد و قایقی که بتواند آنها را از این رود خروشان رد کند، وجود ندارد. بنابراین چند نفر از اهالی محل بچه ها و معلم آنها را در کیسه های پلاستیک بزرگ میگذارند تا هنگام عبور از رود خیس نشوند و با شنا آنها را به طرف دیگر رود میرسانند.