باسمه تعالی
در قرون گذشته در ایران علما و عارفان و بزرگان زیادی پا به عرصه وجود گذاشته‌اند که نشانه خوبی برای این است که جامعه ایرانی از نظر فرهنگی حداقل از متوسط جوامع دنیا وضع بهتری داشته است. در همین دوران معاصر هم خود ما شهیدان و علمای بزرگی را شاهد بودیم که نمونه آنها را در دنیا نمیشد پیدا کرد. اما این مطلب باعث نمیشود که سعادتمندی و عاقبت به خیری جامعه ایرانی را برای همیشه محتوم فرض کنیم. اخباری که از گسترش به اصطلاح آسیب‌های اجتماعی میرسد و نشانه‌هایی که از نفوذ فرهنگی غرب در بین مدیران دولتی دیده میشود، نگرانکننده هستند. همه جوامع عالم در حال تغییر و تحول هستند و بعضی از آنها در مسیر بهبود و بعضی دیگر در حال سقوط هستند و اتفاقاتی در حال رخ دادن است که اگر خبر آن چند ده سال پیش به مردم به عنوان پیش‌گویی گفته میشد، کسی باور نمیکرد.
در این بین اخباری که از ایران میرسد، بیش از اینکه امیدبخش باشد، نگرانکننده است. عادت رهبران ایران این است که روی نکات مثبت تاکید کنند تا این مطلب به رشد و تقویت این نکات مثبت کمک کند. اما باورم این است که جای یک نذیر، که مردم را جداً بترساند، در ایران خالی است. با ادعای «من آنم که رستم بود پهلوان» کسی پهلوان نمیشود. به فرض که شهیدان بزرگی در ایران زندگی کرده باشند و حتی امثال آنها را هنوز بشود پیدا کرد، این مطلب چه ربطی به بدنه جامعه دارد؟ جامعه ایرانی هنوز میتواند به عقوبت الهی دچار شود.
