باسمه تعالی

فیلمی که در ذیل آورده ام این روزها در اروپا و آمریکا زیاد دیده میشود و پروپاگاندای جدیدی بر علیه مهاجرین به راه افتاده است. هر چند بخشی از آنچه در این فیلم نشان داده میشود واقعیت دارد، اما آن کس که در این میان قابل سرزنش است خود اروپایی ها و رهبران آن هستند.

باسمه تعالی

چند روز پیش با یکی از دوستان درباره این بحث میکردیم که بین حرف درست و حرف سدید تفاوت است. حرف سدید آن است که آدم صحت حرف را راستی آزمایی کرده باشد، اعتبار منبع خبر را بررسی کرده و آنرا دقیق نقل کند. بعلاوه در انتخاب کلمات به قدری دقت کند که برداشتهای دوپهلو از آن کمتر بشود کرد و به قول معروف مو لای درز آن نرود. آیه 70 سوره احزاب قرآن در کنار تقوای الهی، سدید حرف زدن را به مومنین توصیه میفرماید. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّـهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا. بعضی وقتها حرفهایی شنیده میشود که نو و جالب توجه است، اما جنبه هایی از آن یا قابل اثبات و نفی نیست و یا حداقل ما دلیل کافی برای قبول آن نداریم و یا میشود آنرا تعبیر سوء کرد. بنابراین در چنین مواردی آدم باید در نقل مطلب احتیاط های لازم را انجام دهد. بشر نه جایزالخطا، بلکه ممکن الخطا است و همه ما میتوانیم مرتکب چنین خطاهایی بشویم، اما تا حد امکان باید از آن اجتناب کنیم.

امروز مقاله ای از آقای حسین شریعتمداری را میخواندم تحت عنوان زنبورها به لانه برمی‌گردند! هرچند اصل مطالبی که ایشان مطرح کرده بودند درست بود، اما ایراداتی در نقل سخن دیگران داشت که به نظرم رسید برای نشان دادن فرق حرف سدید با حرفی که در کل درست است، مواردی را ذکر کنم.

باسمه تعالی

اگر تا به حال به یکی از بستگان پیر خود که گوشهایش هم سنگین شده تلفن کرده اید، احتمالا جوابی مثل این را شنیده اید: "سلام، حال شما چطوره؟ خیلی ممنون، قربان شما، به لطف شما؛ ...". یعنی بدون اینکه صدای شما را بتواند بشنود، هم خودش سئوال میکند و بعد فرض میکند که شما در مقابل از او سئوال کرده اید و خودش جواب آن سئوالها را میدهد؛ بدون اینکه اصلا به شما فرصت حرف زدن بدهد. اگر هم بحثی درباره یک موضوع اختلاف برانگیز پیش بیاید، تا آخر با پرحرفی فرصت ورود به بحث را از آدم میگیرد و آخر سر هم میگوید: " دیدی چقدر حرفم حسابی بود که هیچ چیزی نتوانستی بگویی". اگر مشکل پرحرفی فقط به همین پیرها محدود میشد، باز قابل تحمل تر بود. اما آنچه شاهدیم این است که چنین رفتاری نه فقط در میانسالها، بلکه در بین جوانها و نوجوانها هم در حال شیوع است و هیچ فرقی بین کم سواد و تحصیلکرده هم نیست. چنین رفتاری قطعا بیماری روانی و اختلال رفتاری است، اما شخصا در توصیه به مراجعه به پزشک و یا مشاور روانی احتیاط میکنم. دلیل آن هم این است که احتمالا با مراجعه به پزشک و یا مشاور خواهید یافت که او بیشتر از مراجعه کننده به خود پرحرف است.

باسمه تعالی

بزرگواری در یک کامنت فرمودند که:

یه سوالی که یه مدته ذهن منو مشغول کرده اینه که به فرض اینکه این انفجارها کار آمریکا باشه، یا انفجار هواپیمای روسی که من فکر میکنم به خاطر ورود روسیه به سوریه توسط آمریکا صورت گرفته، چرا این درگیری ها سبب حمله کشورها به یکدیگر نمیشه؟! مثلا جرقه و بهانه جنگ جهانی اول به خاطر به قتل رسیدن یک نفر (آرشیدوک فرانتس فردیناند ولیعهد امپراتوری اتریش - مجارستان)بود؛ولی الان می‌بینیم با این تلفات، کشورها سر در گریبان فرو می‌برند و سکوت پیشه می‌کنند.

البته ادعا ندارم که از اخبار پشت پرده و محرمانه کشورها مطلع هستم. اما در حد توان محدود خودم مطالبی را عرض خواهم کرد.

باسمه تعالی

قبلا هم درباره روند انحطاط اخلاقی و اجتماعی در ژاپن نوشته بودم. شخصا غرض و کینه ای با مردم ژاپن ندارم. ژاپنی ها از بسیاری جهات اخلاقی و تمدن از ملتهای دیگر بهتر هستند، اما رویه آنها در پذیرش سلطه فرهنگی غربیها باعث شده که دست غربیها در تخریب زیربناهای اخلاقی این ملت باز باشد. هدف غرب این است که ژاپن دیگر توان عرض اندام در برابر آنها را نداشته باشد. بعضی مطالب مانند شیوع خودفروشی دختران دبیرستانی، آن هم با لباس فرم مدرسه، خیلی قابل نقل نیست. بنابراین در اینجا فقط به ذکر نمونه کوچکی کفایت میکنم. با انقراض نسل سامورائی ها و از بین رفتن فرهنگ جنگ آوری در بین مردان ژاپنی، لطافت زنانه و گوشه گیری، مشخصه مردان کنونی ژاپن شده است. این مطلب تا به اندازه ای است که پیدا کردن مردی که مانند قدیم دارای خصوصیات مردانه باشد، کار ساده ای نیست.

باسمه تعالی

شاید تا بحال آدمهایی را دیده باشید که وقتی یک اشتباه را مرتکب میشوند و به خاطر آن اشتباه خسارت و یا لطمه ای را متحمل میشوند، درس نمیگیرند و بعد همان اشتباه را مکررا تکرار میکنند و هر دفعه که از تکرار کار غلط خود ضربه میخورند، به زمین و زمان و خلقت گیر میدهند و کفر  میگویند. واقعا بعضی ها فکر میکنند اگر اشتباه خود را با سماجت تکرار کنند، بالاخره نظام هستی مجبور میشود خود را منطبق با خواست آنها تطبیق دهد و در برابر حماقت آنها سر فرود آورد. البته نتیجه کار مشخص است و کسی که ضرر میکند آن کسی است که از اشتباهات خود درس نمیگیرد.

این میزان حماقت را در بین حیوانات هم کم میشود پیدا کرد و آنها معمولا وقتی توان درک موقعیت و یادگیری را داشته باشند، دیگر لجبازی نمیکنند و اشتباه خود را تکرار نمیکنند.

چنین رفتار غلطی را فقط در بین آدمها میشود پیدا کرد.

باسمه تعالی

هرکس که در یک سایت احتماعی عضو باشد، حتما با این مطلب مواجه شده که این سایتها روز تولد هر کس را به اطلاع همه دوستان میرسانند تا به او تبریک بگویند. اما آیا تا بحال فکر کرده ایم که تبریک گفتن تولد یعنی چه؟

آیا تا بحال دوستان و آشنایان خود را آزموده اید که چه تعداد از کلماتی را که به کار میبرند، واقعا معنی آنرا میدانند؟ فکر میکنم اگر چنین کنید، نتیجه این آزمایش شما را شگفت زده کند. چون بسیاری از مردم طوطی وار کلماتی را بکار میبرند، بدون اینکه معنی آنرا بدانند. حتی ممکن است نویسنده یک متن ادبی و یا یک شاعر را پیدا کنید که کلماتی سنگین را بکار برده، ولی وقتی از او معنی کلمه را بخواهید، از پاسخ دادن طفره برود.

باسمه تعالی

همانطور که همه ما مستحضر هستیم، روند پیشرفت تکنولوژی به سمتی است که هوش مصنوعی به تدریج نقش مهمتری در طراحی همه دستگاهها و ابزارها ایفا میکند. امروزه شاهدیم که دهها هزار هواپیمای بدون سرنشین در حال پرواز در مناطق درگیری در گوشه و کنار عالم هستند و بعضا تصمیم گیری های آنها برای شلیک، بدون تماس با مرکز فرماندهی و بر اساس الگوریتم های هوش مصنوعی است. سیستم های هوشمند و خبره به تدریج در زندگی روزمره مردم هم نقش عمده تری بازی میکنند. خودروهایی که بدون راننده حرکت میکنند، فقط یک نمونه از چنین سیستم هایی است.

اکثر سیستم هایی که در خانه، محیط کار و جامعه با آن سرو کار داریم، در حال هوشمند شدن هستند و تصمیماتی که این سیستم های هوشمند میگیرند، محتمل است که صدماتی را برای افراد به همراه داشته باشد. مراجع قانونی، نه فقط در ایران بلکه در همه دنیا، راهکارهای مدونی برای برخورد با این مسائل ندارند و پیش بینی میشود که با یک سونامی مسائل حقوقی که جوابی برای آن نخواهند داشت، روبرو شوند. چنین مسئله ای را نباید خیلی ساده فرض کرد. شاید دهها سال کار مستمر یک گروه متخصص اهل فن لازم باشد تا بشود راه حل جامع و مدونی ارائه کرد. شخصا از اینکه تا بحال چقدر کار در این زمینه در حوزه ها و دانشگاههای ایران شده خبر ندارم. اما اگر کاری نشده، باید از اهل فن، علی الخصوص علمای حوزوی خواست تا هر چه زودتر کار در این زمینه را شروع کنند.

باسمه تعالی

آمار رسمی سقط جنین در آمریکا بین یک میلیون تا یک میلیون و دویست هزار نفر مورد است. سازمانی در آمریکا وجود دارد به نام Planned Parenthood که خدمات مختلفی را در زمینه مشاوره بارداری، آزمایش بیماریهای مقاربتی، و غیره ارائه میدهد. یکی از کارهای این سازمان، سقط جنین های ناخواسته است. آمار سال 2013 این سازمان حاکی از آن است که حدود 327000 سقط جنین توسط کادر این سازمان انجام شده است. چند ماهی است که افشاگری هایی درباره فروش سیستماتیک اعضای جنین های سقط شده توسط این سازمان انجام شده است. فیلم های زیادی پخش شده که مشتری لیست سفارش خود را آورده و درباره قیمت و زمان تحویل بحث میکند. این در حالی است که در آمریکا هرگونه فروش اعضای بدن به هر نحوی غیر قانونی است. اینکه چطور سازمانی که با بودجه و حمایت دولت آمریکا اداره میشود، به راحتی قوانین را نادیده میگیرد، خود جای تعجب است.

باسمه تعالی

در خیلی از بازیها، از جمله فوتبال، تعداد زیادی بازیکن در زمین حضور دارند. اما به ازای همه بازیکنها فقط یک توپ در زمین بازی هست. توپ که دست هر بازیکنی بیافتد، بقیه بازیکن ها نباید بیکار بایستند و تماشاچی باشند. بخش عمده مسابقه همین بازی بدون توپ بقیه بازیکنها است. همین بازی بدون توپ است که ابتکار عمل را از بازیکن پا به توپ میگیرد و یا امید او را از دنبال کردن یک طرح قطع میکند.

دیپلماسی هم از این نظر مانند فوتبال است. مسئولین سیاسی هم مثل بازیکن های خط حمله ای هستند که بعضی وقتها توپ دست آنها می افتد. دیپلماسی عمومی هم همان بازی بدون توپ بقیه اجتماع برای پیش بردن طرحهای سیاسی و افزایش توان بازدارندگی در مقابل دشمنان است؛ و از آن جهت میشود آنرا با بازی بدون توپ تشبیه کرد که تعهد و هزینه خاصی برای جامعه ایجاد نمیکند. به عنوان نمونه اگر یک نظامی، حتی یک درجه دار، رجزخوانی کند؛ این رجزخوانی را مسئولین دفاعی کشورهای دیگر خیلی جدی میگیرند و آنرا میشود تهدید رسمی تلقی کرد. اما وقتی همین رجزخوانی را یک بچه و یا نوجوان انجام دهد، علاوه بر اینکه تاثیر بیشتری میگذارد، هیچکدام از مسئولین نظامی و یا سیاسی دیگر کشورها نمیتواند آنرا بهانه برای انتقام جویی و یا دردسر آفرینی قرار دهد.