باسمه تعالی
در گذشته های نه چندان دور وقتی تلفن زنگ میزد، در همان چند ثانیه اول شنیدن صدا میشد فهمید که صاحب صدا یک آدم است یا صدای ضبط شده. اما دیگر آن زمانها گذشت. این مقاله به بررسی این موضوع میپردازد.
شاید فیلم S1m0ne محصول سال 2002 را دیده باشید. موضوع فیلم این بود که کارگردانی با کمک یک مهندس نرم افزار شخصیت های هنرپیشه خود را بطور مجازی به قدری بدون اشکال میسازد که هیچکدام از ضعفهای هنرپیشه های دیگر را ندارد. همین مطلب در نهایت باعث دردسر کارگردان شده و نمیتواند به مردم ثابت کند که شخصیت مزبور مجازی بوده است و وجود خارجی ندارد. در آن سال کمتر کسی احتمال میداد که در یک زمان محدود این مطلب واقعا رخ دهد.
سال 2008 خبری دیدم از شرکتی که مدل مجازی یک هنرپیشه را ساخته بود، بطوریکه بیننده نمیتوانست بین فیلمی که هنرپیشه واقعی بازی کرده با فیلمی که در آن از مدل مجازی استفاده شده فرق بگذارد. ظاهرا تکنولوژی ساخت فیلم با حضور هر فردی که اراده کنند، در همان زمان وجود داشته، بطوریکه فیلم های سخنرانی بن لادن احتمالا محصول چنین فن آوری بوده است. مثلا سال 2004 شب قبل از انتخابات ریاست جمهور آمریکا، بن لادن ظاهر شده و تهدید میکرد که اگر به بوش رای دهید، همه شما را خواهم کشت، تا به این ترتیب همه به بوش رای دهند. مطالب بسیار زیادی در رابطه با ساختگی بودن فیلم های بن لادن نوشته شده است و قابل جستجو است.
تا به اینجای کار آدم حس نمیکند که این قبیل تکنولوژیها در زندگی روزمره ما وارد شده باشد. اما وقتی قرار باشد که شخصی به منزل شما زنگ بزند و با او درباره مثلا خدمات بیمه ای که نیاز دارید حرف بزنید وتا پایان مکالمه متوجه نشوید که طرفتان آدم نبوده و یک کامپیوتر است، فکر نمیکنم احساس خوبی را به همراه داشته باشد.
اگر میخواهید تشخیص بدهید که طرف مکالمه شما یک آدم است یا یک روبوت، توصیه میشود لیستی از سئوالاتی که آدمها بهتر از کامپیوترها جواب میدهند را آماده داشته باشید. مثلا از او بپرسید دیروز چه روزی از هفته بود، یا اینکه به خواهر مادر آدم چه میگویند، و یا نسبت عمو با پدر آدم چیست. البته نباید این سئوالات به قدری سخت باشند که آدم هم نتواند از پس جواب دادن برآید.
