باسمه تعالی

دیروز، یکشنبه  2 شهریور، خبر رهگیری و مورد اصابت موشک قرار گرفتن یک فروند هواپیمای جاسوسی بدون سرنشین رژیم صهیونیستی که قصد نفوذ به حریم منطقه‌ هسته ای نطنز داشت را همه شنیده ایم. هواپیمای منهدم شده پنهانکار و رادارگریز و از نوع «هرمس»بود. اینکه چه قطعاتی از آن سالم مانده و یا اندازه و توانایی آن چقدر بوده، هر چند در جای خود قابل بحث است؛ اما سئوال مهمتر این است که چرا اسرائیل در این مقطع زمانی و به چه منظوری این پهپاد را ارسال کرده و این حرکت به چه معنی است؟

باسمه تعالی

با سقوط فرودگاه نظامی الطبقه در استان الرقه، این استان به طور کامل به تصرف عناصر گروه داعش درآمد و اکنون نیروهای ارتش سوریه هیچ گونه حضوری در این استان ندارند. گروه داعش از هفته گذشته دست به حمله گسترده‌ای به نیروهای دولتی مستقر در داخل این فرودگاه زد و چندین بار نیروهای انتحاری این گروه به ورودی‌های این فرودگاه حمله کرده و پس از آن صد‌ها نفر از عناصر آن وارد این فرودگاه شدند. داعش ادعا کرد که طی این حمله موفق شدند ۱۵۲ نظامی سوریه را کشته و ۲۵۰ نفر دیگر را نیر زخمی کنند.

باسمه تعالی

خبر مرگ رابین ویلیامز (Robin Williams) را هفته گذشته همه شنیده اند. فیلم های کمدی بسیاری از ایشان در سه یا چهار دهه اخیر پخش شده که مورد استقبال اکثر مردم واقع شده بودند. رابین مانند همه هنرپیشه ها و خواننده های معروف، سالها گرفتار اعتیاد به مواد مخدر و الکل بود و اخیرا هم بیماری پارکینسون او را آزار میداد. بنابراین خودکشی او چندان امر غیر منتظره ای نبود.

اما چند نکته در این ماجرا وجود دارد که ارزش آن را دارد که بازگو کنیم.

در روزهای قبل از خودکشی رابین، در بعضی شبکه های اجتماعی بحثی در گرفته بود درباره اینکه با توجه به مشکلات جسمی و روحی او، چه زمانی باید انتظار مرگ او و یا خودکشی اش را داشت. در قسمتی از سریال کارتونی Family Guy که در همان شب خودکشی او پخش شده بود، تمام موضوع برنامه درباره رابین ویلیامز بود و در آن شخصیت اصلی کارتون اقدام به خودکشی میکند. این شواهد حاکی از این است که احتمال اینکه به نوعی او را برای تسریع در خودکشی برنامه ریزی کرده باشند، وجود دارد. اصطلاحی که برای این کار بکار برده میشود، Predictive Mind Programming یا برنامه ریزی روانی برای اقدام به عملی مشخص و یا رسیدن به یک نتیجه مشخص است. قبلا هم در نوشته دیگری درباره این مطلب بحث کرده بودم.

باسمه تعالی

چند روز پیش یعنی دقیقا هفدهم جولای که خبر هدف قرار گرفتن هواپیمای مسافربری خطوط هوایی مالزی که از آمستردام به مقصد کوالالامپور پرواز میکرد را شنیدم، برایم واضح بود که این حادثه در اثر یک اشتباه و یا اتفاق رخ نداده و باید برنامه ریزی قبلی و اهدافی در پشت این حادثه باشند که به تدریج روشن شوند. به یاد این شعر معروف "که من نمیشنوم بوی خیر از این اوضاع" افتادم، اما چند روز صبر کردم تا شواهد بیشتری درباره این حادثه برملا شود تا بتوان با حدس و گمان کمتری حرف زد.

باسمه تعالی

امروز خبر خروج آخرین محموله سلاح های شیمیایی سوریه از این کشور شنیده شد و همانطور که پیش بینی میشد و در این باره در در مقاله های قبلی توضیح داده بودم، خروج این سلاح ها شروع مرحله جدید فشار به سوریه را به دنبال خواهد داشت. از دست دادن این سلاح ها برای سوریه باعث کم شدن قدرت بازدارندگی اش شده و اسرائیل نگرانی کمتری درباره عکس العمل سوریه خواهد داشت. آمریکا و اسرائیل تا زمانی که سوریه همه این سلاح ها را تحویل نداده بود، باید در محاسبات خود این مطلب را لحاظ میکردند که هرگونه ماجراجویی جدید آنها میتواند به پشیمان شدن سوریه از تحویل این سلاحها و احتمالا بکارگیری آنها منجر شود.

احتمالا در خبرها شنیده اید که اسرائیل به تلافی کشته شدن یک نوجوان عرب در بلندی های جولان به دلیل هدف قرار گرفتن خودرو پدرش توسط نیروهای سوری، اقدام به بمباران 9 هدف نظامی کرده اند و حداقل 10 سرباز سوری کشته شده اند.

باسمه تعالی

گروه دولت اسلامی عراق و شام اصرار زیادی دارد که آنها را به نام داعش نخوانند و حتی در تبلیغات خود به آیه 11 سوره حجرات اشاره میکنند که در آن میفرماید وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ یعنی با لقبهای زشت و ناپسند یکدیگر را صدا نزنید. در حالی که خود آنها رکیک ترین تعابیر را درباره مخالفان و رقبای خود و علی الخصوص شیعیان بکار میبرند. آنها واقعا لیاقت نام دولت اسلامی را ندارند و به علاوه شخصا کلمه داعش را دارای معنی توهین آمیز نیافتم. بنابراین به همین نام اکتفا میکنم.

اتفاقات اخیر عراق را از دو منظر میشود بررسی کرد. منظر اول اینکه گروه موسوم به داعش چگونه توانستند تحرکات اخیر را انجام دهند و استراتژی و تاکتیک آنها چه بود. مطلب مهم تر این است که تحولات اخیر پرده از کدام واقعیتها برداشت و چه عواقبی در پی دارد.

باسمه تعالی

این روزها خبر عملیات نظامی گروه موسوم به دولت اسلامی عراق و شام که دیگران آنها را به نام مخفف داعش میخوانند، در سامرا و موصل از تقریبا تمام خبرگزاری های عالم شنیده میشد. چند روز پیش خبر حمله به سامرا به گوش رسید که پیش فرض شخصی ام این بود که فقط به قصد تخریب حرم امام هادی (ع) و حرم امام حسن عسکری (ع) است و به علت نزدیکی زیاد سامرا به بغداد توان حفظ این شهر را ندارند، چون برآورد رسمی از تعداد کل نیروهای داعش در عراق بیش ار 6 تا 7 هزار نفر نبود. اما وقتی دیروز آنها به موصل که شهری با دو میلیون جمعیت و شهر دوم عراق است، حمله کردند و توانستند کل شهر را به تصرف درآورند، معلوم شد که برآوردها از توان نظامی داعش درست نبوده است. به علاوه داعش توانست رکورد جهانی بزرگترین شهر در تاریخ که توسط گروهی پارتیزان تصرف شده است، را به نام خود ثبت کند. سرعت عمل داعش در تصرف موصل که در شمال عراق است و همچنین حمله همزمان به سامرا و بسیاری از شهرک های شیعه نشین اطراف بغداد نشان از این دارد که مدیریت نظامی اعمال شده توسط آنها از چیزی که از یک گروهک بشود انتظار داشت، بالاتر است.

باسمه تعالی

این روزها حرفهای زیادی از احتمال توافق جامع هسته ای بین ایران و غرب شنیده میشود. حتی در بین سیاستمداران منطقه نیز این احساس پدید آمده که ممکن است این توافق به همسویی و اتحادی بین ایران و آمریکا منجر شود. به همین دلیل سعی کرده اند که روابط خود با ایران را تقویت کنند تا در صورت قوی تر شدن موضع ایران در منطقه متضرر نشوند. سفر امیر کویت به ایران نیز متاثر از همین مساله است. صاحبان سرمایه و مدیران شرکت های بزرگ نیز در حال تلاش هستند که از غافله عقب نمانند و از فرصت های تجاری محروم نشوند. لذا هیئت های تجاری زیادی از اروپا و آمریکا به ایران سفر میکنند.

اما آیا واقعا چنین توافق جامعی قابل حصول است و اگر هم به فرض هم چنین توافقی اعلام شود، تبعات آن چه خواهد بود؟

باسمه تعالی

سایتهای اسرائیلی مانند یدیعوت آهارنوت گزارش دادند که به علت اعتصاب کارمندان وزارت خارجه و کارکنان سفارتخانه های اسرائیل، 103 سفارتخانه اسرائیل فعالیت خود را تعطیل کرده اند. شخصا تا بحال چنین اتفاقی را در هیچ کشوری از کشورهای جهان به خاطر ندارم که همه سفارتخانه های یک کشور به علت مسائل حقوقی و مالی تعطیل شده باشند. پس این اتفاق چه معنی میتواند داشته باشد؟

باسمه تعالی

پرواز MH370 در روز 8 مارس از کوالالامپور به مقصد پکن پرواز میکرد که پس از یک ساعت و نیم پرواز ارتباطش با مراکز کنترل زمینی قطع میشود. قاعدتا رادارهای نظامی کشورهای همسایه این منطقه حساس را رصد میکنند و حرکت یک جامبوجت و یا حتی انفجار آن نه تنها از دید این رادارها، بلکه از دید کشتی های جاسوسی و ماهواره های نظامی کشورهای دیگر هم مخفی نمیتواند بماند. پس میتوان نتیجه گرفت هر اتفاقی که برای این هواپیما افتاده باشد، باید کشورهای زیادی از سرنوشت آن باخبر باشند. اما تا اکنون که این سطور را مینویسم هیچ خبری رسمی از سرنوشت این هواپیما منتشر نشده است. اگر دنیا دهکده ای جهانی باشد و عصر، عصر انفجار اطلاعات که هر خبری در هرگوشه آن رخ دهد، همه فورا مطلع شوند، چطور پس از 10 روز کسی از سرنوشت این هواپیما خبری پخش نمیکند؟