باسمه تعالی

گروه دولت اسلامی عراق و شام اصرار زیادی دارد که آنها را به نام داعش نخوانند و حتی در تبلیغات خود به آیه 11 سوره حجرات اشاره میکنند که در آن میفرماید وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ یعنی با لقبهای زشت و ناپسند یکدیگر را صدا نزنید. در حالی که خود آنها رکیک ترین تعابیر را درباره مخالفان و رقبای خود و علی الخصوص شیعیان بکار میبرند. آنها واقعا لیاقت نام دولت اسلامی را ندارند و به علاوه شخصا کلمه داعش را دارای معنی توهین آمیز نیافتم. بنابراین به همین نام اکتفا میکنم.

اتفاقات اخیر عراق را از دو منظر میشود بررسی کرد. منظر اول اینکه گروه موسوم به داعش چگونه توانستند تحرکات اخیر را انجام دهند و استراتژی و تاکتیک آنها چه بود. مطلب مهم تر این است که تحولات اخیر پرده از کدام واقعیتها برداشت و چه عواقبی در پی دارد.

باسمه تعالی

این روزها خبر عملیات نظامی گروه موسوم به دولت اسلامی عراق و شام که دیگران آنها را به نام مخفف داعش میخوانند، در سامرا و موصل از تقریبا تمام خبرگزاری های عالم شنیده میشد. چند روز پیش خبر حمله به سامرا به گوش رسید که پیش فرض شخصی ام این بود که فقط به قصد تخریب حرم امام هادی (ع) و حرم امام حسن عسکری (ع) است و به علت نزدیکی زیاد سامرا به بغداد توان حفظ این شهر را ندارند، چون برآورد رسمی از تعداد کل نیروهای داعش در عراق بیش ار 6 تا 7 هزار نفر نبود. اما وقتی دیروز آنها به موصل که شهری با دو میلیون جمعیت و شهر دوم عراق است، حمله کردند و توانستند کل شهر را به تصرف درآورند، معلوم شد که برآوردها از توان نظامی داعش درست نبوده است. به علاوه داعش توانست رکورد جهانی بزرگترین شهر در تاریخ که توسط گروهی پارتیزان تصرف شده است، را به نام خود ثبت کند. سرعت عمل داعش در تصرف موصل که در شمال عراق است و همچنین حمله همزمان به سامرا و بسیاری از شهرک های شیعه نشین اطراف بغداد نشان از این دارد که مدیریت نظامی اعمال شده توسط آنها از چیزی که از یک گروهک بشود انتظار داشت، بالاتر است.

باسمه تعالی

آیا تا به حال خانه ای را دیده اید که در دامنه کوه باشد و سیلابی در حال شستن و بردن خاکهای اطراف آن باشد؟ به تدریج فونداسیون نمایان میشود و صاحب خانه هم فارغ از همه چیز در خانه خواب است و کاری برای تغییر مسیر آب نمیکند. طبیعتا شاهد این صحنه باید انتظار داشته باشد که دیر یا زود آن خانه در هم بریزد و همراه جریان سیلاب برده شود.

کشورهای استعمارگر غربی که در سالهای دور مقدرات ایران را تعیین میکردند، هیچگاه از به زیر سلطه آوردن مجدد ایران ناامید نشدند. ولی به جای تهاجم نظامی، شیوه آب بستن به زیربناهای اخلاقی و اعتقادی و اجتماعی را برگزیده اند تا زمانی برسد که با یک تلنگر کوچک همه ساختارها به راحتی فرو بریزد.

واقعیت این است که این شیوه تا کنون موثر بوده و بسیاری از موارد زیربنایی تخریب شده است و شخصا شدت گرفتن برنامه ریزی های استعماری در ایران را مشاهده میکنم و شاهدم که با هر قدمی که جلو میروند و موفقیتی که بدست می آورند، به تشدید این برنامه ها حریص تر میشوند.

باسمه تعالی

این روزها حرفهای زیادی از احتمال توافق جامع هسته ای بین ایران و غرب شنیده میشود. حتی در بین سیاستمداران منطقه نیز این احساس پدید آمده که ممکن است این توافق به همسویی و اتحادی بین ایران و آمریکا منجر شود. به همین دلیل سعی کرده اند که روابط خود با ایران را تقویت کنند تا در صورت قوی تر شدن موضع ایران در منطقه متضرر نشوند. سفر امیر کویت به ایران نیز متاثر از همین مساله است. صاحبان سرمایه و مدیران شرکت های بزرگ نیز در حال تلاش هستند که از غافله عقب نمانند و از فرصت های تجاری محروم نشوند. لذا هیئت های تجاری زیادی از اروپا و آمریکا به ایران سفر میکنند.

اما آیا واقعا چنین توافق جامعی قابل حصول است و اگر هم به فرض هم چنین توافقی اعلام شود، تبعات آن چه خواهد بود؟

باسمه تعالی

چند روز پیش خبری در الاخبار خواندم درباره قطع جریان رود فرات از ترکیه به سوریه و عراق، که در خبرگزاری های ایران ظاهرا بازتاب مناسبی نداشت.

خبر از این قرار است که چند هفته بود که ترکیه جریان آب فرات را محدود کرده بود تا نهایتا بطور کلی انرا قطع کرده است. این کار علاوه بر اینکه بحران انسانی بزرگی در سوریه و عراق ایجاد خواهد کرد، میتواند باعث خالی شدن دریاچه های پشت سدهای سوریه و عراق شده و به ترک خوردن سدهای آنها منجر شود که نهایتا دیگر توان ذخیره آب در پشت سدهای خود را نخواهند داشت.

باسمه تعالی

این روزها خبرهای موفقیت نظامی و سیاسی دولت بشار اسد زیاد به گوش میرسد. عقب نشینی معارضین از حمص، عدم موفقیت تقویت جبهه جنوب، آمادگی برای برگزاری انتخابات ریاست جمهور همه حاکی از این است که اوضاع در سوریه به سمت آرامش پیش میرود. تسویه حسابهای خونین گروه های معارض با یکدیگر نیز شانس موفقیت آنها در تشکیل یک جبهه واحد را از بین برده است. اما آیا با در نظر داشتن همه این نکات میشود موفقیت بشار اسد را تضمین شده دانست؟ برای جواب این سئوال نکات بسیاری هست که باید آنها را هم در نظر داشت.

باسمه تعالی

همه ما واقف هستیم که روزی رهسپار دیار آخرت خواهیم شد و بنابراین باید تکلیف کارهای ناتمام، حسابهای تسویه نشده و اموال خود را در قالب یک وصیت نامه تعیین کنیم. اما بعضا اتفاق می افتد که افراد چیزی را وصیت میکنند که یا اساسا حق وصیت آنرا ندارند و یا باعث دلخوری و رنجش بازماندگان میشود. لذا بر آن شدم که در حد توان و تجربه خود نکاتی را ذکر کنم.

باسمه تعالی

درباره موضوع این نوشته مقالات و کتابهای بسیاری عرضه شده و خطبای بسیاری حق این مطلب را ادا کرده اند. اما خاصیت این عالم این است که کمتر گوش شنوایی را میشود یافت که حوصله شنیدن اینگونه مطالب را داشته باشد و اگر هم شنونده ای یافت شود، زود همه چیز را از یاد خواهد برد. بنابراین در حد توان خود بصورت مختصر و فهرست وار مطالبی را عرض خواهم کرد.

باسمه تعالی

یکی از باورهای غلطی که همیشه رایج بوده، این است که انسان فقط درصد کمی از توان مغزی خود را استفاده میکند و افراد باهوش تر کسانی هستند که قسمت بیشتری از مغز آنها فعال است. بنابراین تصور عمومی این بود که اگر انسان یاد بگیرد مغز خود را بهتر به کار بگیرد، هوشمندتر میشود. آنچه که باعث شده بود که چنین تصوری به وجود آید، این بود که بخش هایی از مغز بود که هیچ کس نمیدانست چه کاری انجام میدهند، مثل Frontal Lobe و یا Parietal Areas که اگر بخش هایی از آن هم صدمه بخورد، هیچ اثر ظاهری بر روی حس های پنج گانه و حرکات فرد ندارد. حدود 120 سال پیش ویلیامز جیمز اعلام کرد که بیشتر انسانها هیچ احتیاجی به توان بالقوه مغز خود ندارند. اگر چنین چیزی درست بود، قاعدتا باید در گذر زمان و چرخش نسل ها این بخش های مغز کوچک و کوچکتر میشد. در حالی که چنین نشد. بنابراین واضح بود که چنین نتیجه گیری حتما غلط است.

باسمه تعالی

در دهه های اخیر درباره این ایده که روزی روبوتها تمام مشاغل انسان را برعهده خواهند گرفت، زیاد بحث شده و کتابهای زیادی در این باره نوشته شده است. بعضی از نظریه پردازان چنین تحولی را مثبت دانسته و آنرا عامل بالا رفتن اوقات فراغت انسانها و تمرکز بر خلاقیت و نوآوری دانسته اند. در حالی که دیگران این تحول را عامل از دست رفتن منبع درآمد اقشار آسیب پذیر دانسته که در نهایت به ازدیاد فاصله طبقاتی منجر میشود. هر چند سرمایه های زیادی از طرف افراد و شرکتهای مختلف مثل گوگل در این راه صرف میشود تا بتوان انسانهایی که مریض و پیر و خسته و ازکار افتاده میشوند را با روبوتها جایگزین کرد، اما آیا واقعا این کار عملی است؟