باسمه تعالی
دنیای عجیبی است! قرار بود قرن 21 قرن پیشرفت و ارزش گذاشتن به انسانیت و حقوق بشر باشد. قرار بود دستاوردهای تمدن بشری در اختیار تمام ساکنان زمین قرار گیرد و همه از نعمت آزادی و رفاه مادی و آسایش روانی برخوردار شوند. اما چنین نشد که هیچ! بلکه هر روز باید دریغ روزهای گذشته را خورد.
امروز در برنامه اتجاه المعاکس در شبکه الجزیره قطر برنامه ای را دیدم که مجری آن علیرغم ظاهر روشنفکر مآبانه و کراوات زیبا، بحث قتل عام علویان سوریه را مطرح کرد و از مردم نظر سنجی کرد. 96% مخاطبان هم رای دادند که همه علویان شامل فرزندان کوچک آنها هم باید قتل عام شوند. کارشناسان حاضر در جلسه هم نظر دادند که قتل عام تنها راه عملی حل مسئله سوریه است.
ما در دوران تناقض ها زندگی میکنیم. از طرفی بعضی ها برای حذف مجازات اعدام متجاوزین به عنف و قاتلان تبلیغات میکنند و معتقدند که باید با آنها مانند بیماران روانی برخورد کرد. یا بعضی دیگر که تظاهرات برای اعتراض به کشتن سگهای ولگرد و مزاحم راه می اندازند. از طرفی دیگر همفکران همین آدمها برای قتل عام جمعیت چند ده میلیونی شامل بچه های شیرخوار تبلیغ میکنند.
اما حکایت قطر و طمعش برای بلعیدن لقمه های بزرگتر از دهان خود مرا به یاد ماهی ذیل می اندازد که ماهی 4 برابر اندازه خود را شکار کرد.
