باسمه تعالی

بارها با این مطلب برخورد داشته‌ام که کسی ادعا میکند «فلان انتخابات سالم بود، و هیچ تقلبی در آن راه نداشت». شخصاً چنین ادعاهایی را یا نشانه بی‌اطلاعی، و یا نشانه آدرس غلط دادن، میدانم. چون انتخابات در همه کشورهای مدعی دموکراسی کاملاً کنترل شده است؛ و اگر قرار باشد نتیجه‌ای غیرمنتظره از صندوق‌های رأی بیرون بیاید، انتخابات تعطیل میشود.

انتخابات درست مشابه کازینو است. ظاهر آن این است که شما میتوانید وارد کازینو بشوید و اگر بلد باشید خوب بازی کنید، با جیب پر خارج خواهید شد. به همین دلیل مردم تشویق می‌شوند که به کازینو بروند و شانس و مهارت خود را بیازمایند.

در حالی که اگر به آن‌ها گفته شود کل سیستم کازینو کنترل شده است، و برای همه شرایط پیش‌بینی‌های لازم به عمل آمده، کسی هوس باختن در کازینو را نمیکند. آیا تابحال دیده‌اید که یک کازینو اعلام ورشکستگی کند؟ تنها حالتی که یک کازینو میتواند ورشکست بشود، رقابت مافیاهای دیگر و گرفتن مشتری توسط کازینوهای دیگر است.

انتخابات نیز وضعیتی مشابه کازینو دارد. فرق انتخابات در کشورهای مختلف با هم این است که هر کدام در یک مرحله، و با تکنیک خاصی، تقلب میکنند:

باسمه تعالی

با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهور، طبیعتا بخش قابل توجهی از ذهن افراد جامعه درگیر مباحث سیاسی و بررسی تبلیغات کاندیداهای ریاست جمهور خواهد شد. لذا چند مطلب هست که به زعم اینجانب، ارزش بررسی دارند:

مقایسه انتخابات ریاست جمهور ایران و آمریکا

آنطور که چهار سال پیش شایع بود، هزینه تبلیغات هر کدام از کاندیداهای اصلاح طلب در انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 حدود 300 میلیارد تومان بود. با توجه به حجم تبلیغات احمدی نژاد و در اختیار داشتن امکانات دولتی، قاعدتا باید بیش از این رقم هزینه تبلیغات او شده باشد. با احتساب همه هزینه هایی که از بیت المال شد و به حساب نیامد و هزینه دیگر کاندیداها باید رقمی بیش از 1000 میلیارد تومان برای تبلیغات خرج شده باشد. این رقم با توجه به نرخ تبادل دلار در آن زمان، به حدود یک میلیارد دلار بالغ میشد.

در سال قبل از آن، در انتخابات ریاست جمهور آمریکا فقط برای انتخابات ریاست جمهور آمریکا حدود 1.6 میلیارد دلار هزینه تبلیغات دو کاندیدای اصلی شده بود. البته جمع کل هزینه کاندیداهای انتخابات مجلس و ریاست جمهور آمریکا در سال 2008 به حدود 5.3 میلیارد دلار رسید.

در سال 2012 برای تبلیغات دو کاندیدای ریاست جمهور آمریکا حدود 2 میلیارد دلار هزینه شد که 25 درصد افزایش نسبت به دوره قبل را نشان میدهد. البته تبلیغات کاندیداهای نمایندگی مجلس بیش از 35 درصد رشد داشته و به بیش از 5 میلیارد دلار بالغ میشد.

اگر بخواهیم این دو انتخابات را با هم مقایسه کنیم، چند نکته قابل طرح است:

نکته اول: نظام حاکم بر آمریکا رسما نظام کاپیتالیزم یا سرمایه داری است و این مطلب که صاحبان سرمایه قسمت عمده مبالغ جمع آوری شده برای تبلیغات را می پردازند، کسی را شرمنده نمی کند. اما در ایران بخش قابل توجهی از این هزینه تبلیغات توسط صاحبان سرمایه پرداخت شده و یا از امکانات بیت المال هزینه میشود و نظارت کافی برای جلوگیری از آن وجود ندارد. این در حالی است که هیچ کدام از کاندیداها حاضر نیستند به در اختیار داشتن سرمایه های عمده و یا وابستگی خود به سرمایه داران بزرگ اعتراف کنند.

نکته دوم: جمعیت آمریکا حدود 4 برابر ایران است. بنابراین حتی اگر ایران دارای نظامی کاپیتالیستی بود، قاعدتا باید حجم مبلغ صرف شده برای تبلیغات بیش از یک چهارم تبلیغات آمریکا نباشد. در حالی که ایران رسما کاپیتالیست نیست و همه کاندیداها خود را شیفتگان خدمت معرفی می کنند و نه تشنگان قدرت. اینکه سرانه هزینه تبلیغات ریاست جمهوری ایران دو برابر و یا حتی مساوی سرانه تبلیغات در آمریکا باشد، اصلا قابل قبول نیست.

نکته سوم: وجه اشتراک ایران و آمریکا در این زمینه این است که دولت برای افزایش محبوبیت کاندیدای خود و تضمین پیروزی او، هزینه های جانبی بسیاری را بر جامعه تحمیل میکند که چندین برابر کل هزینه های رسمی تبلیغات است و تا سالهای متمادی جامعه باید عواقب آن را تحمل کند.

واقعیت این است که اگر کاندیداهای ریاست جمهور قصد خدمت داشته باشند و افراد جامعه هم توان بررسی برنامه های آنها و انتخاب سلیقه سیاسی آنها را داشته باشند، احتیاجی به صرف هزینه برای تبلیغات نیست. صرف این واقعیت که کاندیداها احتیاج به تبلیغ دارند، برای اثبات ناکارآمد بودن این سیستم و روش، کافی است.وجود تبلیغات به این معنی است که کاندیداها امید دارند که مردم به جای انتخاب اصلح، کسی را انتخاب کنند که بیشتر تبلیغات می کند.

نقش سرمایه داران در انتخابات

شاید از نظر مردم عادی، سلیقه سیاسی یک کاندیدا و یا وعده هایی مثل اضافه شدن یارانه، معیاری برای انتخاب او باشد. اما این مطلب برای صاحبان سرمایه متفاوت است و آنها از کاندیدایی حمایت کرده و برایش تبلیغ می کنند که فرصت رانت خواری و سوء استفاده بیشتری را در اختیار آنها بگذارد. واقعیت این است که در هر دوره ریاست جمهور، این فرصت های رانت خواری در اختیار طیف خاصی قرار داشت و با تعویض ریاست جمهور، فرصت های رانت خواری گروه قبلی محدودتر میشد.

البته بعضی از این سرمایه داران و رانت خوارها به اصطلاح تمام تخم مرغ های خود را در یک سبد نمی گذارند و هم زمان با چند کاندیدا در ارتباط هستند تا در صورت پیروزی او بتوانند منافع خود را تا حدودی حفظ کنند. اما بهر حال میزان سوء استفاده آنها تضمین شده نیست.

در جایی تحلیلی را خواندم که چنین ادعا کرده بود که رئیس واقعی ایران افرادی مثل بابک زنجانی و یا علینقی خاموشی هستند که هر رئیس جمهوری که بیاید، مجبور است اول منافع آنها را تامین کند و در صحنه عمل هیچ کاره خواهد بود. این تحلیل نمیتواند صحیح باشد. در تاریخ معاصر همه به خاطر دارند که وقتی دوره ریاست جمهور آقای هاشمی پایان یافت، باور عمومی این بود که نبض اقتصاد و سیاست ایران در دست های گروه کارگزاران باقی خواهد ماند. اما با گذشت اندک زمانی دیدیم که این گروه نتوانست موقعیت خود را حفظ کند. افرادی مثل بابک زنجانی که کل ثروت خود را در دوره احمدی نژاد جمع کرده اند، احتمالا با رفتن او فرصت های قبلی را از دست میدهند و به حاشیه رانده میشوند.

اساسا طبیعت دنیا این است که دست به دست میچرخد. در آیه 140 سوره آل عمران رب جلیل می فرماید وَتِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ . یعنی ما این روزها (یِ پیروزی و ناکامی) را (به عنوان امتحان) در میان مردم می گردانیم.

واقعیت گسترش فساد مالی و تاثیرگذاری سرمایه داران در امور سیاسی زنگ خطر است

شاید بعضی ها وجود سرمایه داران بزرگ و فسادهای مالی آنها را نشانه رشد اقتصادی بدانند. اما چنین نیست و آیه 16 سوره اسراء چنین می فرماید:

وَإِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا

گـر چـه بـسـيـارى از مفسران احتمالات متعددى در تفسير اين آيه داده اند، ولى به اعتقاد من حداقل آنچه از این آیه بر می آید این است که ظهور پدیده سرمایه داران بزرگ، فسادهای مالی آنان و تاثیر گذاری آنها بر دیگر امور جامعه، مقدمه استحقاق مجازات یافتن و در هم کوبیده شدن آن جامعه است. چنین مجازات هایی متناسب با هر جامعه ای متفاوت است و صورت های مختلفی میتواند داشته باشد. هلاکت جامعه میتواند به تجزیه کشور و مرگ سیاسی جامعه محدود باشد، و در شدیدترین فرم آن به مرگ و حذف کل جامعه و حتی فراموش شدن تاریخ و فرهنگ و زبان یک جامعه منتهی شود. البته هرچه زمان مجازات یک قوم به تاخیر افتد، باید انتظار مجازات شدیدتری را داشت.

شاید چنین احتمالی در ذهن بسیاری از افراد بعید به نظر بیاید. اما یک مرور مختصر از تاریخ ایران، این واقعیت را یادآوری خواهد کرد که هر زمانی که جوامع دچار انحرافات فکری و اخلاقی و مالی شده اند، گرفتار بلایایی مانند جنگ داخلی و حمله خارجی و قحطی و بیماری شده اند که تاثیرات جدی داشته اند. آیه 18 سوره مائده هرچند درباره یهود و نصاری است، ولی در مورد همه صادق است:

وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَىٰ نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّـهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُم بِذُنُوبِكُم

یعنی یهود و نصاری گفتند: ما پسران خدا و دوستان اوییم. بگو: (اگر گفتار شما درست است) پس چرا خدا شما را به گناهانتان عذاب می کند؟

هرچند حوادث طبیعی مانند زلزله و سیل و خشکسالی همیشه رخ میدهد، اما وقتی تعداد و شدت آن زیاد بشود، باید احتمال این را داد که این حوادث به عنوان عذاب و یا هشدار هستند و از چنین احتمالی به خدا پناه برد. اگر هم چنین علائمی طبیعی تلقی شوند و مغفول باشند، قطعا ظهور طبقه سرمایه دار رانت خوار فاسد و تشدید فاصله طبقاتی در جامعه باید به عنوان هشدار جدی و نهایی تلقی شود.

شعارهای انتخاباتی

با استانداردهای موجود، اگر یک سیاستمدار هر آنچه در دل دارد را صادقانه بیان کند، ساده لوح شناخته میشود. بلکه سیاستمدار موفق کسی است که مخاطب را خوب ارزیابی کرده و بفهمد که او انتظار شنیدن چه چیزی را دارد و حرف خود را جوری بیان کند که مخاطب فکر کند حرف دل او را میزند. بنابراین بعضی وقتها شاهد پارادوکس های عجیبی هستیم. مثلا می بینیم که شعیب بن صالح، سردار ادعایی امام زمان، دم از مکتب ایرانی می زند و کسانی که تصمیمات مهم خود را با استخاره کردن با تسبیح می گیرند، تکنوکرات میشوند.

شخصا معتقدم ادعاهای سیاستمداران را نباید جدی گرفت و باید دانست که آنچه یک سیاستمدار ادعا می کند، برآورد او از آنچه مخاطبانش انتظار دارند بشنوند، است. اگر چنین ادعایی غلط و یا ناقص باشد، بخش عمده تقصیر بر گردن مخاطبان او در جامعه است که خریدار چنین حرف هایی هستند.

اما اصطلاحاتی مانند تکنوکراسی حاصل نگاه ناقص و کودکانه فرهنگ غربی به جهان است که سعی دارد تمام مسائل دنیا را با معادله ای با یک متغیر مدل سازی کند. این نحوه تحلیل در فرهنگ غربی معمولا به اینجا منتهی میشود که برای حل بسیاری از مسایل، یک راه حل مشترک ارائه کنند. مثلا راه حل تمام مسایل بشر از جمله گرسنگی ، فقر، جنگ و اختلافات عقیدتی را در پیشرفت اقتصادی یا تکنولوژیک ویا در نهایت حذف صورت مسئله بیابند.

تکنوکراسی به این معنی که راه حل بخش عمده مشکلات بشر را پیشرفت تکنولوژی بدانیم، هر چند قبیح و منکر نیست، اما نشان از کوتاه بینی و ساده انگاری دارد که معمولا تحت تاثیر فرهنگ غربی بوجود می آید.

باسمه تعالی

با توجه به اینکه میت رامنی کاندیدای جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، سالها جزو مقامات بالای کلیسای Latter-Day Saints (LDS) یا کلیسای مورمون ها بوده، قاعدتا کسی با چنین میزان تعلقی به یک مذهب نمیتواند سیاستش را جدا از اعتقادات خود بداند. حتی اگر احتمال موفقیت او در انتخابات بالا نباشد، همین که چنین فردی توانسته خود را به عنوان کاندیدای مطرح معرفی کند، کافی است که باعث شود در مورد این مذهب بیشتر اطلاع رسانی شود، لذا مفید دانستم که مطلب کوتاهی در این باره بنویسم.

همه پنج نسل اجداد میت رامنی در خدمت کلیسای مورمون بودند و خود او در سال 1966 در 19 سالگی برای تبلیغ این دین به فرانسه رفته و پس از دو سال مسئول این کلیسا در فرانسه شده و سالها در آنجا تبلیغ میکند. ایشان از 1981 تا 1986 مقام کشیش عالی کلیسا در اطراف بوستون را داشت و پس از آن به مقام رئیس کشیشان در آن ناحیه می رسد و برای 10 سال این سمت را حفظ می کند.

بعضی ها سعی می کنند که از او چهره یک سرمایه داری که از هر وسیله ای برای زیاد کردن سرمایه خود استفاده می کند، را ارائه بدهند؛ که البته تصویر کاملی نیست. در واقع در کل کلیسای مورمون بیشتر به یک مافیای اقتصادی شبیه است تا یک ارگان مذهبی؛ و مطالب زیادی درباره روش های پول سازی آنها میتوان یافت و این لینک فقط یک نمونه کوچک آن است. مورمون ها جمعیتی حدود 14 تا 15 میلیون نفر دارند، ولی حضور آنها در مراکز سیاسی و نظامی در آمریکا بسیار از نسبت جمعیتی آنها بالاتر است و بطور متحد از همدیگر پشتیبانی می کنند. آنچه که بیشتر در بین عوام درباره این مذهب شایع است، جواز داشتن چند همسر است که فقط در بین شاخه های فرعی این مذهب هنوز رایج است. بعضی از آنها اعتقاد دارند که مرد بدون داشتن حداقل 3 همسر لیاقت رفتن به بهشت را ندارد. اما بطور عموم مورمون ها زندگی سالمتری را نسبت به بقیه مردم آمریکا دارند: تعداد بچه ها در خانواده بیشتر از میانگین بوده و آمار طلاق کمتر است. همچنین آنها علاوه بر دوری از نوشیدن شراب، قهوه و چای هم نمی نوشند.

پایه گذار این مذهب فردی به نام Joseph Smith بود که در سال 1830 کتاب مورمون را معرفی میکند. او ادعا می کرد که در 14 سالگی از خدا درخواست کرد که خود او را به حقیقت راهنمایی کند و این دعا باعث شد که مسیح به ملاقاتش بیاید و علومی را به او یاد دهد. بعدا آخرین پیامبری که در قاره آمریکا می زیسته، به نام moroni، در عالم رویا جای الواحی از کتاب مورمون را که در محلی نزدیک نیویورک کنونی دفن شده بوده را به او نشان داده و طرز خواندن آنها را به او یاد میدهد. اسمیت ادعا می کند که این کتاب را ترجمه کرده و کتاب مورمون موجود ترجمه آن است. البته او ادعا میکند که الواح را پس از خواندن، دوباره دفن میکند تا از گزند سالم بماند. در این کتاب داستان هایی از پیامبرانی را آورده که در قاره آمریکا از 4200 سال پیش تا حدود 1600 سال پیش می زیستند. البته وجود هیچ کدام از اقوامی که از آنها در این کتاب نام برده شده، توسط هیچ گروه علمی مستقلی تایید نشده است.

یکی از داستان هایی که در این کتاب آمده درباره اوضاع اورشلیم قبل از حمله بخت النصر است؛ و آنرا چنین آورده که در آن دوره مردم دین را فراموش کرده بودند و فاسد شده بودند. بنابراین پیامبران قوم که اسماعیل و لیهای Lehi نام داشتند، تصمیم به مهاجرت می گیرند و تمام اقوام و یاران خود را قبل از حمله بخت النصر از اورشلیم خارج می کنند و به طرف یمن حرکت می کنند و به شهر ساحلی به نام Bountiful یا حاصلخیز می رسند. اسماعیل که کسی غیر از فرزند معروف ابراهیم بود، از انبیا بنی اسرائیل بوده و بعضی ها احتمال میدهند اسماعیلی که در آیات 54 سوره مریم و یا 85 سوره انبیا از او نام برده شده، همین پیامبر باشد. کتاب مورمون نقل میکند که اسماعیل در این سفر فوت کرده و در شهری به نام Nahom به خاک سپرده میشود. لیهای و یارانش چند سالی در ساحل می مانند و کشتی می سازند و پس از آن به کشتی سوار شده و بطرف شرق راه می افتند. سفر دریایی آنها بخاطر جریان های بادی که بصورت کمربندی جریان دارند، از طریق اقیانوس هند و سپس گذر از جنوب استرالیا تا آمریکای جنوبی ادامه پیدا میکند. آنها در ساحل شرقی آمریکای جنوبی فرود می آیند و به تدریج به چهار قبیله تقسیم شده و هر کدام به ملتی تبدیل میشوند. نیفای Nephi بعد از پدر خود لیهای وظیفه هدایت و سرپرستی قوم را بر عهده می گیرد. در طول قرون و اعصار این اقوام نیز راه فساد را پیش می گیرند و به تدریج از بین می روند. البته مورمون ها معتقدند که مسیح پس از به صلیب کشیده شدن و قبل از عروج به آسمان، به آمریکا آمده و دین خود را به آنها هم عرضه کرده و بعضی از بازماندگان بنی اسرائیل در آمریکا به او ایمان آوردند. لذا مورمون ها هم خود را معتقد به مسیح دانسته و مسیحی به حساب می آورند.

اعتقادی که مورمون ها را از بقیه مسیحی ها جدا میکند، این است که بقیه مسیحی ها معتقدند که مسیح پس از رجعت به اورشلیم باز خواهد گشت و آنجا را پایتخت حکومت جهانی خود خواهد کرد. در حالی که مورمون ها معتقدند اورشلیم قدیم دیگر منقرض شده و مسیح اورشلیم دیگری را از نو در مکانی نزدیک ایندیپندنس در ایالت میسوری آمریکا بنا خواهد کرد و آنرا پایتخت حکومت جهانی خود خواهد کرد و برای هزار سال در آنجا حکمرانی خواهد کرد. این عقیده باعث شده تا آنها بیشترین تلاش را برای بدست گرفتن حکومت در آمریکا و زمینه سازی تاسیس پادشاهی هزارساله مسیح در آنجا را داشته باشند. هم اکنون رهبری کلیسای مورمون در دست یک هیئت 12 نفره است که خود را حواریون مسیح و یا Apostles می نامند و اعضای آن توسط معتقدین انتخاب میشوند. رئیس این هیئت به عنوان رهبر کلیسا، عنوان پیامبر زنده را هم دارد.