باسمه تعالی

🔹در پست قبل درباره اتحادیه FVEY، مختصری نوشته بودم، که هدف رسمی آن اشتراک اطلاعات بین سازمانهای اطلاعاتی ۵ کشور آمریکا، انگلیس، نیوزیلند، استرالیا، و کانادا است.

🔹از زمان جنگ جهانی دوم کشورهای آمریکا و بریتانیا، برای مقابله بهتر با دشمنان خود، سیستم اشتراک اطلاعات را پایه‌گذاری کردند. در دهه بعد از جنگ این سیستم با پنج عضو، تحت نام FVEY ادامه پیدا کرد. کیو اَنان توضیحات خوبی درباره حقایق پشت پرده این اتحادیه ارائه کرده است.[2] به عنوان نمونه خواندن پست ۲۶۵۷ را توصیه میکنم.[1]

🔹در آمریکا سیستم متقنی برای طبقه‌بندی اسناد و اطلاعات محرمانه طراحی شده، که به کمک آن میتوان تعیین کرد که هر فردی به چه میزان اطلاعات دسترسی داشته باشد، و تمام دستیابی‌ها هم ردیابی و ثبت شوند. این روش را Compartmentalization of Intelligence نیز می‌نامند.

🔹طبقه‌بندی اطلاعات در نیروهای نظامی و اطلاعاتی ایران نیز وجود دارد، اما به عنوان یک سیستم کامپیوتری قابل دسترسی از هر نقطه کشور نیست. در آمریکا این سیستم بصورت یک شبکه، مانند اینترنت، است که افراد نظامی میتوانند برحسب رده‌بندی خود به اطلاعاتی که مجاز هستند دستیابی داشته باشند. میزان دستیابی آن‌ها هم بقول معروف log میشود.

🔹در آمریکا قوانین شنود اطلاعاتی شهروندان هم بسیار سخت‌گیرانه است، و سازمانهای اطلاعاتی مجاز نیستند بدون اجازه قاضی برای شهروندان مزاحمت ایجاد کنند.

🔹مجموع این قوانین دست و پاگیر و سیستم منظم اطلاعاتی باعث شد که سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا دنبال راهی برای دور زدن قوانین باشند. راهی که آن‌ها برای این منظور پیدا کردند، تشکیل اتحادیه FVEY بود.

🔹قوانین آمریکا به سازمانهای اطلاعاتی این کشور اجازه شنود و جاسوسی درباره شهروندان را نمیدهد. اما هیچ قانونی درباره شنود سازمان‌های اطلاعاتی خارجی وجود ندارد. بنابراین هرگاه آمریکایی‌ها بخواهند بدون درگیری با قوه قضائیه، اطلاعاتی از شهروندان خود کسب کنند، از سازمانهای اطلاعاتی کشورهای عضو FVEY میخواهند که این کار را انجام دهند؛ و بعد از طریق سیستم اشتراک اطلاعات، آن را رسما از آن‌ها میگیرند. در این صورت قوه قضائیه هم نمیتواند آن‌ها را محکوم کند.

🔹از آن جهت که تمام دستیابی‌های افراد به اطلاعات محرمانه در داخل آمریکا، ثبت میشود، اگر اطلاعات محرمانه فروخته شود، براحتی میتوان عامل آن را شناسایی، و اسناد دستیابی آن افراد را به دادگاه ارائه کرد. چنین مستنداتی برای دادگاه محکمه‌پسند محسوب می‌شوند، و قاضی مجبور به صدور حکم میشود.

🔹اما سیستم FVEY به نحوی طراحی شده که اگر همان افراد تبعه آمریکا، در خاک دیگر کشورهای عضو به همان اطلاعات دستیابی داشته باشند، log این دسترسی به نحوی باشد که «دسترسی کشورهای عضو اتحادیه به همان اطلاعات» ثبت شود، و نه یک فرد آمریکایی خاص. یعنی اگر یک مقام آمریکایی، و یا حتی مقام سابقی که هنوز رده‌بندی محرمانه را حفظ کرده، مثلاً به نیوزیلند برود و با حضور در ادارات دولتی و یا اماکن نظامی، وارد شبکه شود و اطلاعاتی را بگیرد، log این دستیابی را نمیتوان به دادگاه ارائه کرد. چون قاضی ممکن است این log را برای محکوم کردن آن مقام کافی نداند. قاضی میتواند ادعا کند که دیگر کشورهای عضو FVEY ممکن است تقلب کرده، و پاپوش برای آن مقام درست کرده باشند.

🔹اگر درباره سفرهای مقامات سابق آمریکایی مطالعه کنید، خواهید یافت که آن‌ها در سفرهای خود حتماً سری به استرالیا و یا نیوزیلند میزنند. بهانه این حضور معمولاً سخنرانی در یک دانشگاه، و یا شرکت در یک مراسم است. اما اصل قضیه این است که با حضور در یک ساختمان دولتی یا نظامی، بتوانند اطلاعاتی را از خود آمریکا بدست آورند و آن را به قیمت خوب بفروشند. بعد از آن هم به کشورهای ثالثی سفر میکنند تا با خریدار اطلاعات معامله کنند.

🔹چند سال پیش خبری درباره نفوذ ایرانیها به شبکه مخابرات اینترنتی سیا منتشر شد.[3] ادعا میشد که این نفوذ باعث شد که شبکه‌های سیا شناسایی شوند، و ایران این اطلاعات را با چین و روسیه نیز به اشتراک بگذارد، و صدها نفر از جاسوسان سیا کشته شوند. اما به نظر میرسد این خبر فقط برای ظاهرسازی باشد.

🔹واقعیت ماجرا را کیو در پست ۲۶۵۷، چنین گفته که هیلاری کلینتون این اطلاعات را، با همان روشهای شرح داده شده در فوق، بدست آورده، و فروخته است. قتل عام جاسوسان سازمان سیا در چین بخاطر این بود که آن‌ها، یا مستقیماً و یا از طریق ایران، لیست کامل جاسوسان را از خود هیلاری گرفته بودند.

🔗[1] https://qanon.pub/?q=fvey#2657

🔗[2] https://qanon.pub/?q=fvey

🔗[3] https://t.me/zadolmosafer/319