باسمه تعالی

مهم ترین سناریویی که برای  شروع جنگ جهانی سوم در بین مردم رایج است، سناریوی ضربه اول است. این سناریو این است که ابرقدرت الف در یک لحظه صدها موشک اتمی به ابرقدرت ب شلیک میکند و 10 دقیقه بعد بخش مهمی از آن کشور ب نابود میشود. اگر از توان نظامی ب چیزی باقی مانده باشد، او هم با شلیک صدها موشک متقابلا حمله الف را پاسخ میدهد تا حداقل کشور حمله کننده هم سالم نماند. بعد از آن هم به خاطر به هم ریختن نظم دنیا و یا به خاطر معاهده های نظامی بین کشورها، بقیه کشورها هم درگیر این جنگ میشوند و تا پایان یافتن ذخایر تسلیحاتی آنها جنگ ادامه پیدا میکند.

اما چنین سناریویی را شخصا بعید میدانم.

باسمه تعالی

در خبرها بود که چین به بهانه مشارکت در مراسم هفتادمین سال پیروزی در جنگ جهانی دوم و رژه روز 9 می در روسیه، کشتی های جنگی خود را به دریای سیاه اعزام کرده است تا در پایگاه دریایی روسیه پهلو بگیرند. اما ظاهرا قرار است این کشتی ها را به روسیه بفروشد. این کشتی ها همه بر اساس طرحهای روسی در چین ساخته شده اند. بنابراین خرید آنها از طرف روسیه توجیه پذیر نیست، مگر اینکه روسیه قصد آماده شدن هرچه سریعتر برای جنگ را داشته باشد که در این صورت تعداد کشتی ها مهم تر از حمایت از تولید کنندگان داخلی در روسیه خواهد بود.

باسمه تعالی

حدود 70 سال پیش، وقتی که بمب اتمی اختراع شد، دانشمندان محاسبات زیادی انجام دادند تا بتوانند دریابند در چه شرایطی انفجار این بمبها بیشترین تخریب را به همراه دارد. تا جایی که اطلاع دارم، جمع بندی نظرات در آن زمان این بود که بسته به توپولوژی هدف، بمب باید در ارتفاعی چند صد متری منفجر شود تا موج آن مساحت بیشتری را تخریب کند. یکی از ایرادات این نحوه انفجار این بود که اولا گرد و غبار رادیو اکتیو در ارتفاعات بالای جو پخش میشود و در صورت رخداد یک جنگ اتمی تمام عیار، این غبارها میتوانند برای مدتی جلوی تابش خورشید را بگیرند و به اصطلاح زمستان هسته ای ایجاد کنند. دوما به خاطر وجود جریان های باد شدید در ارتفاعات بالا، این غبارهای رادیواکتیو میتوانند تا هزاران کیلومتر دورتر از هدف پخش شوند. یعنی ممکن است به خاطر جریان باد، صدماتی که شهرهای دیگر در کشورهای مجاور از این حمله اتمی ببینند، از شهر هدف هم بیشتر باشد.

باسمه تعالی

وقتی درباره اخبار برنامه های قدرتهای جهانی برای راه اندازی جنگ جهانی دیگر و تحلیل های مرتبط با آن چیزی مینویسم، یکی از آزاردهنده ترین برخوردها این است که کسی ژست روشنفکرانه میگیرد و میگوید به باور من چنین جنگی رخ نخواهد داد و همه این حرفها خیال پردازی است. این برخورد مانند این است که کسی با اسلحه اتوماتیک در دست مرتبا به کسی هشدار دهد که قصد شلیک دارد و طرف مقابل به جای اینکه حداقل احتمال این را بدهد که شاید این فرد مسلح به هر دلیلی که او از آن خبر ندارد، گفته خود را عملی کند، پس از فرصت باقی مانده استفاده کند، یا فرار کند و یا از خود دفاع کند، فقط بگوید که من به گلوله اعتقاد ندارم و فکر کند با این اعتقاد نداشتن او، آن فرد مسلح شلیک نخواهد کرد. این فقط نشانه حماقت است و حماقت را هم با ژست روشنفکر مآبانه نمیشود پوشاند.

باسمه تعالی

اینکه دعوا بر سر چند جزیره کوچک به حدی برسد که وضعیت بین دو کشور چین و ژاپن تا این اندازه بحرانی شود، منطقی به نظر نمی رسد و باید دنبال دلایل جدی تری گشت. در روزهای اخیر خبر رسید که وزیر دفاع آمریکا خطر جنگ بین این دو را هشدار داده است، حدود 1000 قایق چینی به سمت جزایر مورد اختلاف حرکت کرده اند، جنازه سفیر ژاپن در چین در خیابان پیدا شده، شرکت های ژاپنی فعالیت خود را در چین متوقف کرده اند، و اعتراضاتی در چین بر علیه ژاپن انجام شده است. البته باید به این مطالب تسلیح هرچه بیشتر ژاپن و نصب رادارهای جدید را نیز اضافه کرد که به نظر میرسد هدف آن مقابله با چین است.