قصاص فتنه و گناه مجاز نیست
تاریخ نشر:باسمه تعالی
اختلاف و دشمنی نظام‌های سیاسی ایران و آمریکا با هم، کاملاً واضح است؛ و مقامات سیاسی هر دو کشور، هیچ ابایی از اعتراف به این امر ندارند. تضاد منافع و درگیری هم قابل پیش‌بینی است؛ اما اگر کسی ادعای مسلم بودن دارد، باید بداند که فتنه طرف مقابل را با فتنه نمیشود قصاص کرد.
این طیف وسیع اختلافات دو کشور را میشود به چند بخش تقسیم کرد:
- سابقه امپریالیسم، باعث شده که مقامات آمریکایی به خوی برتری‌جویی عادت کرده، و واقع‌گرایانه به قضایا نگاه نکنند. حل اختلافاتی که ناشی از این موارد است، زمان‌بر بوده، و شاید در چند دهه آینده عملی نباشد.
- علت بخش دیگر اختلافات، تلاش مقامات ایرانی برای سرپوش گذاشتن بر این واقعیت است که ایران عضویت کامل جبهه گلوبالیسم را قبول کرده، و نقش پروکسی چین را بازی میکند. به همین دلیل از هر جا که کم می‌آورند، بر سر آمریکا فریاد میزنند، و مشکلات خود را به گردن آن می‌اندازند.
- اگر فساد داخلی، فاصله طبقاتی را افزایش داده، و اقتصاد را ضعیف کرده، آن را تقصیر تحریم‌های آمریکا می‌گذارند.
- اگر سیاست‌های منطقه‌ای و تلاش برای بسط هژمونی آن‌ها با مانع برخورد میکند، باید آمریکا را ملامت کنند.
- اگر اعتراضات اجتماعی رخ دهد، حتماً باید دست آمریکا در کار باشد.
افراط در این رویه باعث شده که چنان تصویر وحشتناکی از آمریکا در ذهن همه رسم شود، که در برابر آن هر حلالی حرام و هر حرامی حلال شده، و هر جرم و جنایتی در حق آمریکا مجاز شمرده شود. متأسفانه این عوامی‌گری به اهل علم و اهل فکر هم سرایت کرده، و آن‌ها هم در فتاوای خود دچار افراط میشوند.
- اگر گوشه‌ای از دنیا یک بیماری مسری پیدا میشود، باید حتماً نتیجه بیوتروریسم دولت آمریکا باشد؛ پس هلاکت حرث و نسل در آمریکا حلال شمرده میشود.
- اگر در ایران مواد مخدر صنعتی آسان یافت میشود، آزمایشگاه‌های وابسته به آمریکا آن را تولید میکنند و مجانی در مرز تحویل توزیع‌کنندگان میدهند. پس فروش مواد مخدر و از بین بردن مردم آنجا حلال خواهد بود.
در حالی که اولاً باید تک‌تک این ادعاها راستی‌آزمایی شوند، و تا چیزی در محکمه ثابت نشده، قصاص نشود. دوماً مسلمین باید قوانین الهی را در نظر داشته باشند و از آن تخطی نکنند. اینکه فرض کنیم چیزی در عالم وجود دارد که آنقدر شر است که در برابر آن همه قوانین الهی تعطیل میشوند، و هر کاری در برابر آن مجاز شمرده میشود، قطعاً فرض غلطی است.
آیه ۱۹۴ سوره بقره اجازه دشمنی کردن با قومی که با مسلمین دشمنی میکند، را میدهد. این اجازه شامل جنگ با آن‌ها در ماههای حرام و اماکن محرّمه، نیز میشود. اما تابحال نشنیده‌ام که قرآن اجازه قصاص کردن فتنه یا گناه را داده باشد. مثلاً اگر کسی به آدم دروغ بگوید، این گناه او جواز حلال شدن دروغ‌گویی در برابرش نخواهد بود.
دمیدن بر آتش اختلافات نژادی، راه انداختن جنگ داخلی، فروش ارزان مواد مخدر و معتاد کردن مردم بیگناه، و امثالهم، همه از مصادیق فتنه هستند. فتنه هم گناه کبیره محسوب میشود، و هر کسی که مرتکب آن شود، در برابر خدا مسئول خواهد بود.
اخیراً یکی از دوستان محترم فیلم سخنرانی آقای رحیم‌پور ازغدی را برایم فرستادند. ایشان در این فیلم توصیه میکردند چند هزار جوان ایرانی به آمریکا فرستاده شوند، تا در آن جامعه ازدواج کرده، و نفوذ کنند؛ تا بعداً بتوانند بر آتش اختلافات قومی و نژادی بدمند و فروپاشی این کشور را رقم بزنند.
اینکه افرادی در حد رحیم‌پور ازغدی،که متولی حفظ فرهنگ یک ملت هستند، تا این اندازه دچار عوامی‌گری شده، و سقوط فرهنگی میکنند، جای تأسف دارد. با دیدن این فیلم سخنرانی به یاد مَثَل «هرچه بگندد نمکش میزنند؛ وای به روزی که بگندد نمک» افتادم. آقای ازغدی که باید بداند که دشمنی هیچ دشمنی نباید باعث این شود که آدم دین خود را کنار گذاشته، و دچار استحاله فرهنگی شود.
یکی از افتخارات شیعه این است که امام حسین (ع) و یارانش، حتی به قیمت شهادت همه خاندان و یاران، حاضر نشدند در دین و مکارم اخلاق مسامحه کنند. حتی مسلم بن عقیل حاضر نشد در زمانی که میتوانست ابن زیاد را ترور کند، دست به این کار بزند. چون مقاتله تنها در میدان جنگ و با اطلاع قبلی طرفین مجاز است.
ظاهراً امثال آقای ازغدی فراموش کرده‌اند که ادعای پیروی چه امامی را دارند، که دیگران را به فتنه و راه انداختن جنگ داخلی، و نابودی جوامع دیگر توصیه میکنند.
نکته منفی دیگر حرفهای آقای ازغدی این بودکه این حرفهای سفیهانه را در جایی زدند که توجه رسانه‌های خارجی، مثل MEMRI را جلب کرده، و بهانه‌ای به دست آن‌ها داد. تا کنون اگر در بین ماموران نظامی و اطلاعاتی آمریکایی کسی پیدا میشد که رعایت اخلاقیات را میکرد، دیگر نباید انتظار چنین چیزی را داشت. بارها رخ داده که مثلاً کشتی‌های جنگی آمریکایی در دریا به ملوانان کشتی‌های ماهیگیری ایرانی کمک کرده‌اند. چنین اظهاراتی احتمالاً زمینه این ارتباط‌های انسانی و بشردوستانه بین دو ملت را کم خواهد کرد.