باسمه تعالی
درباره موضوع این نوشته مقالات و کتابهای بسیاری عرضه شده و خطبای بسیاری حق این مطلب را ادا کرده اند. اما خاصیت این عالم این است که کمتر گوش شنوایی را میشود یافت که حوصله شنیدن اینگونه مطالب را داشته باشد و اگر هم شنونده ای یافت شود، زود همه چیز را از یاد خواهد برد. بنابراین در حد توان خود بصورت مختصر و فهرست وار مطالبی را عرض خواهم کرد.
مشاهده مقاله در صفحه ای اختصاصی
باسمه تعالی
یکی از باورهای غلطی که همیشه رایج بوده، این است که انسان فقط درصد کمی از توان مغزی خود را استفاده میکند و افراد باهوش تر کسانی هستند که قسمت بیشتری از مغز آنها فعال است. بنابراین تصور عمومی این بود که اگر انسان یاد بگیرد مغز خود را بهتر به کار بگیرد، هوشمندتر میشود. آنچه که باعث شده بود که چنین تصوری به وجود آید، این بود که بخش هایی از مغز بود که هیچ کس نمیدانست چه کاری انجام میدهند، مثل Frontal Lobe و یا Parietal Areas که اگر بخش هایی از آن هم صدمه بخورد، هیچ اثر ظاهری بر روی حس های پنج گانه و حرکات فرد ندارد. حدود 120 سال پیش ویلیامز جیمز اعلام کرد که بیشتر انسانها هیچ احتیاجی به توان بالقوه مغز خود ندارند. اگر چنین چیزی درست بود، قاعدتا باید در گذر زمان و چرخش نسل ها این بخش های مغز کوچک و کوچکتر میشد. در حالی که چنین نشد. بنابراین واضح بود که چنین نتیجه گیری حتما غلط است.
مشاهده مقاله در صفحه ای اختصاصی
باسمه تعالی
در دهه های اخیر درباره این ایده که روزی روبوتها تمام مشاغل انسان را برعهده خواهند گرفت، زیاد بحث شده و کتابهای زیادی در این باره نوشته شده است. بعضی از نظریه پردازان چنین تحولی را مثبت دانسته و آنرا عامل بالا رفتن اوقات فراغت انسانها و تمرکز بر خلاقیت و نوآوری دانسته اند. در حالی که دیگران این تحول را عامل از دست رفتن منبع درآمد اقشار آسیب پذیر دانسته که در نهایت به ازدیاد فاصله طبقاتی منجر میشود. هر چند سرمایه های زیادی از طرف افراد و شرکتهای مختلف مثل گوگل در این راه صرف میشود تا بتوان انسانهایی که مریض و پیر و خسته و ازکار افتاده میشوند را با روبوتها جایگزین کرد، اما آیا واقعا این کار عملی است؟
مشاهده مقاله در صفحه ای اختصاصی
