باسمه تعالی

فردریش یکی از شاهان معروف و مقتدر پروسیه، اتریش کنونی، بود که از ۱۷۴۰ تا ۱۷۸۶ میلادی بر این کشور حکمرانی کرد. در دوران او قحطی رخ داد، و بزرگان کشور به دنبال راه چاره‌ای برای جلوگیری از گرسنگی مردم بودند.

در همان دوران جهانگردان اسپانیایی برای اولین بار سیب‌زمینی را از آمریکای جنوبی آورده بودند. مشاوران شاه نیز کاشت این گیاه را، به عنوان راهی برای مبارزه با قحطی توصیه کردند.

اما هرچه فردریش و کارگزاران او تلاش کردند کشاورزان به کاشت این گیاه جدید رغبت نشان نمیدادند. آن‌ها سیب‌زمینی را بو میکردند و میچشیدند، و یا جلوی سگهای خود میگذاشتند. بعد میگفتند چیزی که نه بو دارد و نه مزه، و سگ هم به آن رغبت نشان نمیدهد، خوراک آدم نیست.

در کتاب «روانشناسی متقاعد کردن»، پروفسور Cialdini، درباره تکنیکی که فردریش برای قبولاندن سیب‌زمینی به مردم بکار گرفت، توضیح داده است:[2]

باسمه تعالی

آزاداندیشی را نباید رها و یاوه بودن معنی کرد. بلکه آزاداندیشی واقعی این است که انسان بتواند برای تمام عقاید و باورهای خود حجت بالغه و برهان قاطع و شاهد و بیّنه بیاورد. آدم باید بداند که چطور به یک باور رسیده، و باید بتواند هر زمانی که از او خواسته شود،‌ تمام ادلّه عقلی رسیدن به آن باور را ارائه کند. آزاداندیشی این است که انسان حرفی را، فقط به خاطر اینکه فلان شخصیت معروف گفته، قبول نکند؛ بلکه راستی‌آزمایی خودش را شرط هر باوری بداند.

هر جامعه‌ای به حاکم و رهبر نیاز دارد؛ و رهبری که کسی از او تبعیت نکند، در اداره امور جامعه موفق نمیشود. اما باید بین حفظ ساز و کار جامعه، با‌ شخصیت پرستی و تبعیت محض از رهبر و حاکم فرق گذاشت.

در همه تاریخ کنار گذاشتن آزاداندیشی به مفهوم فوق، عامل به اسارت ذهنی کشیده شدن انسان‌ها بوده است. وقتی حرفی را بدون دلیل منطقی، و فقط برای اینکه فلان شخص معروف گفته، باور کنیم ذهن خود را در معرض سوءاستفاده دیگران قرار داده‌ایم. ما باید مستمرا مراقب باشیم که باورهایمان تحت تأثیر دیگران به ما القاء نشده باشد. اگر چنین نباشد، باید انتظار بردگی فکری خود را داشته باشیم.

در همه تاریخ پیروان همه عقیده‌ها و مذاهب در معرض چنین خطری بوده‌اند. حتی کسانی که خود را پیرو هیچ مذهبی نمیدانند، از این امر مستثنی نیستند؛ و ذهن آن‌ها را مانند بقیه پیروان مذاهب، و بلکه راحت‌تر، میتوان به اسارت گرفت.

باسمه تعالی

موارد متعددی را میتوانم نام ببرم که مبحثی، تحت عنوان واحد و مشخص، در بین مردم مطرح میشود؛ و هر کسی فکر میکند که همه درباره یک موضوع واحد حرف میزنند، و دیگران نیز از این مبحث همان درکی را دارند که خودش دارد. اما بعداً متوجه می‌شوند که این عنوان فقط یک اشتراک لفظی بوده، و هر کسی درباره مبحثی کاملاً متفاوت حرف میزند.

به عنوان نمونه «هوش مصنوعی» یکی از این مباحث است. اگر از متخصصین کامپیوتر درباره این مبحث بپرسید، تعدادی الگوریتم و روش دیجیتال را معرفی میکنند، که بین برنامه‌نویسان مشهور هستند. از نظر آنها حتی شبیه‌سازی شبکه‌های عصبی نیز دیجیتالی است. اما همین نام در سازمان‌هایی مانند NSA به یک تکنولوژی محرمانه اطلاق می‌شود، که با آنچه دست مردم است، تفاوت اساسی دارد. مشهور است تکنولوژی مشابه NSA،‌ به نام ALICE، نیز در دست گلوبالیستها است. اما شرکتهایی مانند گوگل و فیسبوک به چنین تکنولوژی دسترسی ندارند. دیگرانی را هم میتوانید بیابید که اصطلاح هوش مصنوعی را به یک تکنولوژي، شبیه علوم غریبه، نسبت دهند که ۷۰۰ سال است جوامع بشری را تحت سلطه گرفته است.

مبحث اینترنت کوانتومی نیز چنین حالتی دارد. اگر از اهل فیزیک بپرسید، درباره برقراری ارتباط یا entanglement (درهم‌تنیدگی کوانتومی) بین دو ذره بحث میکنند، که صرفنظر از فاصله میتوانند حالت پیش‌آمده برای ذره دیگر را تکرار کنند. از این خاصیت هم می‌شود برای ارسال اطلاعات،‌ بدون تأخیر زمانی، یعنی Zero Latency، استفاده کرد.

باسمه تعالی

اپیدمی ویروسی اخیر بسیاری از والدین را مجبور کرد که مسئولیت تحصیل کودکان خود را به عهده بگیرند، و بر پیشرفت تحصیلی آن‌ها نظارت بیشتری داشته باشند. همین مطلب باعث شده که بسیاری از آن‌ها بر این امر واقف شوند که کودکان برای تحصیل نیازی به رفت‌وآمد خسته‌کننده روزانه، و صرف هزینه‌های سنگین برای حضور روزانه در مدرسه ندارند.

🔹در یک نظرسنجی از والدین کودکان محصل در آمریکا، معلوم شد که ۴۰٪ آن‌ها قصد دارند پس از پایان اپیدمی اخیر، روش تحصیل آنلاین و از راه دور را برای کودکان خود ادامه بدهند.[1]

باسمه تعالی

یکی از دوستان محترم سئوال کردند که چطور می‌شود سعدی را حکیم و فرزانه بشناسیم، در حالی که خود او در گلستان داستان شاهدبازی خود را چنین نقل کرده است: «در عنفوان جوانی چنان که افتد و دانی با شاهدی سری و سرّی داشتم…». شخصاً هیچ دلیلی برای طرفداری از سعدی و امثال او ندارم؛ و هیچ دلیلی برای پوشاندن خطای گذشتگان ندارم. قرآن در آیه ۱۳۴ سوره بقره میفرماید:

تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ

یعنی آن‌ها مردمی بودند که حاصل اعمال خویش را با خود بردند و شما هم حاصل اعمال خود را میبرید و در برابر آنچه قدما کرده‌اند مسئول نیستید.

اما سه سوءتفاهم تاریخی وجود دارد که مایلم درباره آن بنویسم.

باسمه تعالی

سالها است که حمله سایبری جزء لاینفک کمپین‌های نظامی است. اما شخصاً تحلیل کاملی از نقش این نوع حملات در زمان جنگ، و شیوه‌های مقابله با آن ندیده‌ام. لذا بر آن شدم که مختصری در این‌باره بنویسم، و خواندن دقیق آن را توصیه می‌کنم.