پورتوریکو بعد از توفان ماریا

باسمه تعالی

در دو دهه گذشته هر وقت درباره اینکه آمریکا در حال از دست دادن موقعیت ابرقدرت بودن است، بحثی پیش می‌آمد، کسانی پیدا می‌شدند که با شدت و حدّت، این حرفها را خیال‌پردازی بخوانند و ادعا کنند که برای دهه‌های زیادی، آمریکا هنوز کدخدای دنیا باقی خواهد ماند. اما چند سالی است که دیگر نشانی از ابرقدرت بلا منازع بودن آمریکا وجود ندارد. حتی دیگر نمیشود آمریکا را یک دولت-ملت دانست، چون دیگر حتی دولت و صنایع نظامی و شرکتهای بزرگ آمریکا کاری به مردم این کشور ندارند. وضعیت عموم مردم در حد کشورهای جهان سوم است و چیزی از طبقه متوسط باقی نمانده است. وضعیت پورتوریکو پس از توفان ماریا دلیل خوبی بر این مدعا است.

روز ۱۰ سپتامبر، توفان ایرما که در آن زمان در طبقه‌بندی ۵ بود، به کوبا رسید و خرابی‌های گسترده‌ای به جای گذاشت. اما در ۱۸ سپتامبر سایت MEDICC گزارش داد که آب و برق ۸۷ درصد مناطق توفان‌زده دوباره برقرار شده است و هیچ گزارشی از شیوع بیماری‌ها نرسیده است. مدارسی که قابل تعمیر بوده‌اند، تعمیر شده و اگر قابل تعمیر نبودند، محل آنها تغییر کرده است و تمام کلاس‌های درس برقرار است. از آن رو که بخش عمده‌ای از زمین‌های کشاورزی صدمه خورده‌اند، دولت کمک به  آنها و جبران خسارات را شروع کرده است.

ده روز بعد توفان ماریا با شدتی کمتر از ایرما به پورتوریکو، که جزء ایالات متحده است، می‌رسد و خرابی‌های گسترده‌ای به جای می‌گذارد. اما گذر زمان معلوم کرد که خبری از جبران مافات در آینده نزدیک نباید داشت.

 طبق آماری که نیویورک تایمز ارائه کرده، فقط ۵۴ درصد مردم آمریکا میدانند که پورتوریکو جزء خاک ایالات متحده محسوب میشود. بنابراین اخبار این جزیره چندان بازتابی در بین مردم ندارد. پس از توفان ماریا، تقریبا تمام شبکه برق از کار افتاد و تا دو روز پیش ۹۱ درصد شبکه تلفن موبایل نیز خارج از سرویس بود. سوخت برق اضطراری بیمارستان‌ها نیز تمام شده بود. تقریبا تمام مزارع کشاورزی تخریب شده و آذوقه‌ای برای توزیع باقی نمانده است.

در این شرایط کوبا و ونزوئلا اعلام آمادگی کرده‌اند تا کمک‌های انسانی خود را به این جزیره، که ۳ و نیم میلیون جمعیت دارد، برسانند. اما در آمریکا قانونی معروف به Jones Act وجود دارد که مصوب سال ۱۹۲۰ است و تخلیه بار کشتی‌های خارجی در بنادر آمریکایی را ممنوع میکند. اما دولت ترامپ حاضر نیست که موقتا برای کمک‌رسانی به پورتوریکو این قانون را تعلیق کند. دلیل این کار هم این است که شرکتهای کشتی‌رانی نگران این هستند که بازار کار خود را از دست داده و کشتی‌های خارجی با نیروی کار ارزانتر، با آنها رقابت کنند. به همین دلیل کمک‌های خارجی باید از کشتی‌های کنونی به کشتی‌های تجاری آمریکایی منتقل شده، به پورتوریکو حمل شوند. این مطلب باعث میشود هزینه مضاعفی بر کشورهایی که میخواهند  کمک‌های خود را به این جزیره بفرستند، تحمیل شود و کار کمک‌رسانی با تاخیر انجام شود.  به علاوه حدود ۳۰۰۰ کانتینر حامل غذا و دارو نیز در این روزها به بندر سن‌خوان پورتوریکو رسیده و کامیونی برای حمل و توزیع آنها نیست.

در سال ۲۰۱۰ زلزله‌ای در هائیتی رخ داد که حدود ۲۰۰ هزار کشته برجای گذاشت و احتیاج فوری به کمک داشتند. در آن زمان، در کمتر از ۲۴ ساعت ارتش آمریکا آن جزیره را اشغال کرد تا نظم و امنیت را برقرار کند. سرعت عمل ارتش آنقدر بالا بود که هوگو چاوز، رئیس‌جمهور فقید ونزوئلا، بیان داشت که امکان ندارد یک نیروی نظامی، بدون اطلاع قبلی بتواند چنین عملیات سنگینی را در یک روز انجام دهد. بنابراین باید آمریکا در ایجاد مصنوعی زلزله نقش داشته باشد. اینکه واقعیت این ماجرا چه بود، بحث دیگری است. اما یک هفته از توفان در پورتوریکو گذشت تا ارتش دستوری برای سازمان‌دهی کمک‌های لجستیک و کمک به مناطق توفان‌زده دریافت کند.  عملیات ارتش برای کمک به زلزله‌زدگان هائیتی فقط بهانه‌ای برای اشغال یک کشور بود، در حالی که همین ارتش برای کمک به شهروندان خود آمریکا با تاخیر اقدام کرد. عبور چشم توفان از روی پورتوریکو از چند روز قبل از رسیدن توفان کاملا مشخص بود و امکان برنامه‌ریزی دولت و ارتش در این زمینه کاملا وجود داشت.

کشتارهای بعد از توفان

در سال ۲۰۰۵، که توفان کاترینا نیواورلئان را زیر آب برد، گزارش‌های زیادی از هجوم غارتگران به مردم و تعرض به مال و ناموس آنها پخش شد. البته بعدا معلوم شد که بخش عمده‌ای از این حرفها شایعه‌ای بیش نبوده و مردم توفان‌زده درباره حجم جنایات اغراق کرده‌اند تا کسی به کمک آنها بیاید. همین مطلب باعث شد که بعضی از مردم مسلح و میلیشیا و همچنین نیروهای نظامی، در شهر بگردند و هر سیاه‌پوستی را که دیدند، بکشند. در آن زمان خبرهایی از شاهدان عینی پخش شد که ادعا میکردند وظیفه آنها جمع‌آوری و به خاک سپردن این کشته‌شدگان بود و یکی از آنها ادعا کرده که خودش تا ۵۰۰۰ جنازه را شمرده است.

همین ماجرا در هوستون تگزاس، هنگام توفان هاروی، و همچنین فلوریدا در توفان ایرما، تکرار شد و شاهدان عینی متعددی هستند که ادعا میکنند افرادی از دولت تگزاس و فدرال دست به قتل‌عام هر آن کسی که احتمال میدادند که جزء غارتگران باشد، زده‌اند. در یوتیوب فیلم‌های اقرار این شاهدان موجود و قابل مراجعه است. اینکه این اخبار تا چه حد درست باشد و حجم قتل‌عام‌ها چه مقدار بوده، در آینده معلوم خواهد شد.

رزمایش نظامی چین در جیبوتی

یکی دیگر از نشانه‌های تضعیف هژمونی آمریکا در جهان، رزمایش نظامی چین در جمعه گذشته، در پایگاه خود در خاک جیبوتی، در مجاورت تنگه باب‌المندب، بود. در مقالات قبلی دراین‌باره نوشته بودم که چین نگران تامین سوخت و انرژی موردنیاز صنایع خود است و خود را برای حفظ امنیت کشتی‌های حامل نفت آماده میکند و با این کار قدم‌به‌قدم در حال به چالش کشیدن هژمونی آمریکا در جهان است. نکته جالب توجه این بود که روز دوشنبه پس از اتمام رزمایش چین، نیروهای ژاپنی حاضر در جیبوتی، رزمایشی برای حفظ جان شهروندان ژاپنی و تخلیه آنها، برگزار کردند. ظاهرا آنها نگران این هستند که چین، به منظور حفظ امنیت کشتی‌ها هنگام عبور از تنگه، مجبور شود پایگاه‌های نظامی آمریکایی و فرانسوی مستقر در آن کشور را تسخیر کند.