باسمه تعالی

قاعدتا باید فیلمهای وسترن زیادی دیده باشید که در آن دو نفر هفت تیر کش روبروی هم می ایستند و در چشمان هم خیره میشوند. بالاخره یکی از آنها حوصله اش سر میرود و دست را به طرف هفت تیر میبرد تا شلیک کند. اما نفر مقابل سریعتر از او شلیک میکند و او را میکشد. شخصا حداقل صد مدل مختلف این دوئل ها را در فیلم دیده ام. اما سریعترین هفت تیر کش واقعی دنیا ادعا میکند که کل آنچه در فیلمها به عنوان دوئل هفت تیر کشی دیده ایم، همه اش ساخته ذهن فیلمسازها است و چنین روش مبارزه ای در تاریخ ثبت نشده است. هفت تیرکش های معروف وسترن هم یا از پشت سر تیر خورده اند و یا به روشهای دیگر کشته شده اند. این فرد که در بین سالهای ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۶، که مصاحبه ذیل انجام شده است، ۱۸ رکورد جهانی سریعترین هفت تیرکشی را به نام خود ثبت کرده بود.  ایشان در بین صحبتهای خود به نکته ای اشاره کرد که باعث شد هم فیلم مصاحبه او را بیاورم و هم درباره آن مطلبی بنویسم. نکته ایشان این بود که رکورد سرعت هفت تیر کشیدن به قدری سریع است که اگر در فیلم آنرا بخواهند نشان دهند، ذهن مردم عادی نمیتواند آنرا به عنوان واقعیت بپذیرد.

خود ایشان در ۲ دهم ثانیه هفت تیر را از غلاف  در می آورد و دو هدف مجزا را میزند و هفت تیر را سر جای خود میگذارد. این میزان سرعت و دقت چیزی نیست که مردم عادی با دیدن آن در فیلم لذت ببرند. برای همین فیلمسازان با تحریف تاریخ، نسخه ای قابل هضم تر ارائه میکنند.

شاید بعضی ها فکر کنند که عالم واقع، سیستمی بدون هیجان است که هیچ اتفاق جالبی در آن رخ نمیدهد و برای همین مردم برای ارضای نیاز خود به هیجان و دیدن چیزهای غیرعادی، به این تمایل دارند که فیلمهای تخیلی ببینند. اما واقعیت این است که رو آوردن به تخیلات نشان از ضعف قوای فکری فرد دارد. چون عالم واقع به قدری شگفت انگیز و پرهیجان است که هیچگاه قوه متخیله انسان توان تخیل چیزی در حد آنچه که در عالم واقع اتفاق می افتد را ندارد. وقتی فردی به تخیلات رو می آورد، در واقع سعی دارد که ضعف قوای فکر خود را در درک شگفتیهای عالم واقع بپوشاند.

از همان روزهای اولی که صنعت سینما به راه افتاد، فیلمهایی درباره موجودات فضایی ساخته شد. شکل و قیافه همه این موجودات فضایی هم معمولا شبیه انسان ها است که کمی آنرا تغییر داده اند. مثلا کمی بلندتر و یا لاغرتر هستند و یا سری بزرگتر دارند و یا روی گونه آنها شاخ درآمده است.  اینکه سازندگان فیلمهای فضایی سعی میکنند این موجودات تخیلی تا حدی شبیه آدم باشند، نشان از این دارد که ذهن مخاطب خود را قادر به هضم تنوع و پیچیدگی بیشتر از این نمیبینند.

اگر کسی واقعا طالب این است که موجودات عجیب و غریب و خلقتهای ناشناخته ببیند، کافی است نمونه ای از بالش خواب خود بگیرد و در زیر میکروسکوپ مشاهده کند. برآورد اولیه این است که حداقل ۲۰۰ هزار نوع مخلوق مختلف میتواند پیدا کند که شکل و قیافه و نحوه زندگی هر کدام از آنها، از پیچیده ترین چیزی که درباره موجودات فضایی در فیلمها تصور شده است، هزاران بار شگفت انگیزتر باشد. برآورد چند سال پیش این بود که هنوز ۸۶ درصد از جانوران منقرض نشده در کره زمین، شناسایی و طبقه بندی نشده اند. تعداد موجودات تک سلولی و بسیار ریز هم به قدری بالا است که نمیشود اساسا برآوردی درباره آنها ارائه کرد.

با این اوصاف جایی برای آن نمیماند که آدم ذهن خود را مشغول چنین تخیلات کودکانه ای کند. شخصا فکر میکنم لذت بردن از این فیلمهای تخیلی را باید در رده معلولیت ذهنی دسته بندی کرد.