تاکتیک های نظامی محتمل در جنگ جهانی سوم

باسمه تعالی

حدود 70 سال پیش، وقتی که بمب اتمی اختراع شد، دانشمندان محاسبات زیادی انجام دادند تا بتوانند دریابند در چه شرایطی انفجار این بمبها بیشترین تخریب را به همراه دارد. تا جایی که اطلاع دارم، جمع بندی نظرات در آن زمان این بود که بسته به توپولوژی هدف، بمب باید در ارتفاعی چند صد متری منفجر شود تا موج آن مساحت بیشتری را تخریب کند. یکی از ایرادات این نحوه انفجار این بود که اولا گرد و غبار رادیو اکتیو در ارتفاعات بالای جو پخش میشود و در صورت رخداد یک جنگ اتمی تمام عیار، این غبارها میتوانند برای مدتی جلوی تابش خورشید را بگیرند و به اصطلاح زمستان هسته ای ایجاد کنند. دوما به خاطر وجود جریان های باد شدید در ارتفاعات بالا، این غبارهای رادیواکتیو میتوانند تا هزاران کیلومتر دورتر از هدف پخش شوند. یعنی ممکن است به خاطر جریان باد، صدماتی که شهرهای دیگر در کشورهای مجاور از این حمله اتمی ببینند، از شهر هدف هم بیشتر باشد.

حدود 10 سال پیش در گزارشی Wayne Madsen، یکی از گزارشگرانی که با حلقه های اطلاعاتی ارتباط خوبی دارد، چنین آورده بود که براساس اطلاع دستگاه اطلاعاتی چین به دولت میانمار (برمه)، در صورت حمله اتمی آمریکا به مراکز هسته ای ایران، رانگون پایتخت میانمار در مسیر بادهای حاوی غبار هسته ای حاصل از آن خواهد بود و بالاترین صدمه را خواهد دید. لذا دولت برمه با عجله پایتخت خود را به Naypyidaw منتقل کرد.

در این 70 سال، اذهان فاسد و روان مریض استراتژیست های نظامی قدرت های بزرگ، راههای بهتری برای وارد کردن صدمات بیشتر به حریف، که بعضا مشکلات روشهای قبلی را نداشته باشند، پیدا کرده اند. بعضی از این روشها را آقای Konstantin Sivkov روسی که دکترای علوم نظامی دارد، در مقاله ای مطرح کرده است. اساس این روشهای جدید، استفاده از نقاط ضعف طبیعی دشمن است.

مثلا در مورد آمریکا، 80 درصد مردم آمریکا در شهرهای ساحلی و یا نزدیک به ساحل زندگی میکنند و اکثر مراکز تجاری و تولیدی و شرکتهای بزرگ در شهرهای ساحلی قرار دارند. توفان کاترینا که 10 سال پیش اتفاق افتاد، میزان ضعف شهرهای ساحلی در برابر رخدادهای طبیعی را یادآوری کرد. زمانی که این توفان رخ داد، کارشناسان چنین مطرح کردند که تمام تکنولوژی هایی که در 200 سال گذشته ابداع شده بود، در آن ناحیه از کار افتادند و ظرف چند ساعت سبک زندگی به دو قرن قبل برگشت. بعد از گذشت 10 سال، بسیاری از مناطقی که در اثر توفان خراب شدند، هیچوقت دوباره آباد نشدند و مردمی که از توفان فرار کردند، دیگر به مناطق تخریب شده برنگشتند.

اساسا قرار دادن پایتخت یک کشور و یا مراکز استراتژیک صنعتی و تجاری در چند صد کیلومتری ساحل دریا، کار عاقلانه ای نیست. زلزله و سونامی 4 سال پیش ژاپن این امر را به خوبی نشان داد. نیروگاه های هسته ای فوکوشیما که در برابر زلزله 9 ریشتری مقاومت کردند، در برابر سونامی بعد از آن که برای 15 تا 30 دقیقه ارتفاع آب دریا حدود 30 متر بالا آمده بود، بیدفاع بوده، و در این مدت تمام سیستم های برقی زیر آب رفته و از کار افتاده بودند و راه اندازی مجدد آن به چند ساعت زمان نیاز داشت. همین اتفاق کافی بود که سوخت هسته ای داخل نیروگاهها بحرانی شده و ذوب شوند و دیگر امکان خنک کردن آن وجود نداشته باشد. عملا هم نمیشود فرض کرد که ارتفاع موج سونامی بیشتر از 30 یا 40 متر نخواهد شد، تا مثلا دیوار حفاظتی 30 متری برای نیروگاه درست شود و یا تاسیسات ایمنی برقی را در بالای ساختمان و در ارتفاع بیش از 30 متر قرار دهیم. کاملا محتمل است که سونامی رخ دهد که ارتفاع موج آن بیش از صد متر باشد و هیچ دفاعی در برابر آن نشود طراحی کرد. بنابراین وقتی مسئولین یک کشور، نیروگاه های هسته ای را در کنار ساحل دریا میسازند، تنها راهی که برای جلوگیری از خطر سونامی دارند، دعا و نذر و نیاز است.

سیوکف چنین نقل میکند که ایده انفجار هسته ای در عمق دریا در نزدیکی ساحل دشمن را اولین بار آقای Andrei Sakharov مطرح کرده است. بنابر محاسبات ساخاروف اگر یک بمب اتمی 100 مگاتنی که با تکنولوژی امروز میشود آن را با حدود 5 تا 7 تن وزن ساخت، در اعماق 6 تا 8 کیلومتری دریا منفجر شود، سونامی با ارتفاع 400 تا 500 متر را به همراه خواهد داشت که حداقل تا عمق 500 کیلومتر از ساحل کشوری مانند آمریکا را کاملا پاک میکند و تا عمق 1500 کیلومتری میتواند تخریب هایی را به همراه داشته باشد. این به این معنی است که برای پاک کردن کل ساحل شرقی قاره آمریکا از آثار حیات، به 3 تا 4 تا از این بمبها نیاز است. چنین روش انفجاری به اصطلاح انفجار پاک نامیده میشود، چون دیگر غبارهای اتمی و fallout ندارد و زمستان هسته ای را به دنبال نخواهد داشت. البته ممکن است باعث رخداد زلزله و فعال شدن آتش فشانها باشد که خود میتواند منبع آلودگی باشند. و یا شهرهای ساحلی بسیاری در دیگر کشورهای بیطرف نیز تخریب شود که فکر نمیکنم نگرانی استراتژیست های نظامی را برانگیزد.

راه دیگری که سیوکف مطرح کرده، هدف قرار دادن Yellowstone با یک بمب اتمی 100 مگاتنی است که با موشکهای R-36 که قابلیت حمل کلاهک های 8 تنی را دارند، میتوان آنرا ارسال کرد. Yellowstone در واقع یک آتش فشان مسطح است که حدود 100 کیلومتر در 100 کیلومتر وسعت دارد و از عمق یک کیلومتری به پائین، تماما مواد مذاب آتشفشانی است. این آتش فشان در 2 میلیون سال گذشته 3 بار منفجر شده و غبار حاصل از آن تمام قاره را فراگرفته است و زمین شناسان احتمال فعالیت مجدد قریب الوقوع آن را بالا میدانند. هدف قرار دادن این آتش فشان با یک بمب قوی، میتواند به فعالیت مجدد آن منجر شود. در این صورت کل قاره آمریکا را بین چند متر تا چند ده متر غبار آتش فشانی خواهد گرفت و باعث میشود که آمریکا به سادگی ناپدید شود. البته چنین رخدادی قطعا عواقب ناگواری برای بقیه دنیا نیز به همراه خواهد داشت.

راه سومی که سیوکف به آن اشاره کرده، هدف قرار دادن گسل San Andreas در نزدیکی ساحل کالیفرنیا است. این گسل به طور طبیعی ناپایدار است و هدف قرار دادن آن باعث وقوع زلزله شدید و سونامی میشود که میتواند کل ساحل غربی آمریکا را تا عمق زیادی تخریب کند.

شهرهای اروپایی نیز در برابر چنین حملاتی به شدت ضربه پذیر هستند. به عنوان نمونه ارتفاع شهر لندن از سطح دریا 25 متر و ارتفاع پاریس حدود 42 متر است. بنابراین اگر در چند صد کیلومتری ساحل این دو کشور، یک بمب در اعماق آب منفجر شود، امواج سونامی حاصل هر دو این شهرها را کلا میشوید و پاک میکند.